Blog po śląsku- Ewelina Kuśka : Gwara śląska

Kalita i dioboł Kiedy ciotka Klemyntyna jeszcze dziywkom boła do jednego dospodorza na słożba chodziła. Zwoł sie łon Kalita i boł bezbożnikiym, krziż wyciepoł, zaroł w ziymia i zdeptoł strzewikiym, ciotce zajś zakozoł chodzić do kościoła, a łona Kality łokropnie sie boła. Aż kiedyś w niedziela gardina wiyszała, naroz jakoś bryczka pod płot zajechała. Sztyry czorne konie stowajom u bramy i wysiodo se panoczek piyknie pozbiyrany w dłogim, czornym mantlu. Lezie do pojstrzodka, toż wartko Kality leci wołać ciotka. Wlazuje gospodorz, z panoczkiym sie wito, a dyć ze strzewika wylazło kopyto. Zejrzała to ciotka, ślazła do piwnice, bo tam skryła przed Kalitom kiejś sztyry gromnice i mało flaszeczka ze świynconom wodom, toż łapła jom wrtko i leci zajś do dom. A tam dioboł syjmnył mycka i wylazły rogi, ciągnie se Kality, już som wele drogi. - Ratuj moja dusza Pon Boczku kochany!- - chalace Kalita cołki ubeczany. Ale dioboł ciągnie wiela sił w k

Strzewiczek - Po śląsku  Strzewiczek Poszoł na łąka roz mały Zefliczek i w trowce wysoki se straciuł strzewiczek. Powiydzcie mi ptoszki cojście tu lotały Czy żejście strzewiczka dzisio niy widziały? A mono ty w trowce brzynczoncy świerszczyku wiysz co o mojim jednym strzewiku? A mono zajączki we trowce kicały znodły mój strzewiczek i mi go zebrały? Niy wiy już co robić i ślimce Zefliczek Kto mi teroz łoddo mój drugi strzewiczek? Powiydz mi boczoniu mój kochany ptoku jak jo teroz pójda du dom po   bosoku? Aż tu naroz prziszła siostrziczka Zefliczka Poszukała w trowce i znodła strzewiczka Utrziła mu płaczki sznuptechlom ze liczka Jak dobrze je mieć starszo siostrziczka!

Szprytno Koczka Szprytno koczka Tam w antryju na bifyju stoji mlyka szolka czako koczka aż wylezie mama, tata, Jolka. Jak wylyźli na zegrodka, to koczka skoczyła, cołki mlyczko ze szoleczki, wartko- chlaps- wypiła. Prziszła Jolka ze zegrodki, a pić ji sie chciało, wtym zaglondo, a tu mlyko kajś wyparowało. Inkszym razym szprytno koczka z kąta zaglondała jak w niedziela mama miynso w kuchni rychtowała. W cołki chałpie już woniało piyknie roladami, ale tata mama woło na film z kowbojami. Jedna baba do kowboja na koniu strzylała, a tam w kuchni se rolady koczka wyżyrała. Jak rodzinka już po filmie za stoł chciała siodać, to niy było już do klusek i zołzy co podać.

Wilkołak                                                                      Kiery widzioł wilkołaka jak loce po nocy? Łon co łapnie do pazurow, zaroz zadławoczy. Jak miesiączek, choćby krepel na niebo sie skludzi, to zeżyro wszelko gowiydź, a czasym i ludzi. Rokow tymu bydzie dziesiynć, jak w chałpie przi lesie miyszkoł karlus jedyn młody, szwarny Wala Wiesiek. Chcioł sie żynić z Filomynkom co mu boła rada, coż, kie przoła mu Maryjka, cera łod somsiada. Sztyjc lotała na zolyty, strojiła sie sztyjc, niy zaglondoł na to Wala, bo ji niy przoł nic. Ja, niy bydziesz ty karlusie Filomyny pieścić, hned łobejrzisz jak Maryjka poradzi sie pomścić. Poszła dziołcha ubeczano do starej Waloszki, tej, co warzi z żab i zielo roztomańte proszki i prziniosła łod ni szlajfka dłogo i czerwiono. - Wejź jom synku na pamiątka, bo miłość skończono, noś na karku, a niy byda już lotać ku ciebie, wejź se swoja Filomyna, żyj se ś niom jak w niebie. A na dworze już sie

Ewelina Kuśka- Bajka o śmieciu

Utopiec Rympa Utopiec Rympa i niedźwiedź   Tam, kaj rzyki fale gnały koła młynow sie zwyrtały, bulko woda pod kołami, idzie ludzi moc z miyszkami. Zwyrtu, zwyrtu, koło miele, bydom chleby na niedziele, bydzie biołej mąki moc. Poszli ludzie. Idzie noc. Bulko woda, gyrglasuje, kieryś z rzyki wylazuje i do młyna wartko kroczy. Sierść zielono, żabi łoczy i kopyta zamiast szłapy. Ciepie młynorz mu na łapy Zboża, mąki biołej tyż. Czy to człowiek? Czy to zwiyrz? To utopiec Rympa prziszoł. Je w noc kożdo, je i dzisio. Na delowce, tam, kaj stanie szlom i woda sie łostanie. Jak marasić łon tak może!? I wychciywo jeszcze zboże! Choć chalace młynorz fest, to duch wodny przeca jest, totyż gorszyć go niy może, już mu lepszy dować zboże. Ale roz ktojś bez dziyń klupie. -           Czy je młynorz we chałupie? Joch je Cygon, stary Tarka, co sztyjc chodzi po jarmarkach i niedźwiedzia z sobom wodzi. Przipion żech go sam przi wodzie

O Kubie co przoł grubie Jeśli kiery fest przibadze do swoji roboty, to niy umi sie ś niom rozyńść na pyndzyji potym. Przidarziło sie to kiedyś Kubie Twardoniowi, co na rydułtowskij grubie szterdzieści lot robioł i jak prziszło do pyndzyje mu sie przirychtować, to na duszy boło ciynżko z grubom sie rozstować. Przilazowoł sztyjc pod brama z chłopami klaprowoł, a strażnika o nowiny grubski wypytowoł. Aż kiejś w zimie prziszła słabość i ciynżko choroba, z łożka sie niy idzie ruszyć, ledwo dźwigo głowa. Pociś babo mie ku łoknu – pado cicho Kuba – mono zza gardiny zejrza moja staro gruba. Jak sie łoczy zawiyrały i śmierć dusza brała, to sie sztolnia rydułtowsko Kubowi stawiała i powiado: - Jo mom jedno, łostatni życzyni, coby zejrzeć taśma z wonglym i z szarym kamiyniym, coby chodnik niski zejrzeć i hełmu pomacać, chciołbych choćby i po śmierci na gruba powracać. I tak umrzył Kuba stary, co tak grubie przoł, w truła kamrat mu spod szybu konszczek wonglo doł. A po jakimś

Utopek Lojzik ze Źródlanki. I Na łące Any obok lasu Hermaniok Łąka nad rzeczką Źródlanką. Dookoła rosną kolorowe kwiaty, brzęczą owady. Nad rzeczką stoi utopcula Frida, młoda małżonka Berta, zielona jak młoda trawka, wygląda bardzo łagodnie i uroczo. Frida; Dziś taka piękna pogoda, powinnam być szczęśliwa. Mój małżonek, Bert, dawniej postrach lasu i okolicznych wiosek zbiera kolorowe kwiaty dla mnie, swej małżonki. Już nie czatuje w pobliskich zaroślach na zbłąkanych wędrowców, którzy nieopatrznie zapuścili się w las Hermaniok, aby pochwycić ich w swoje oślizłe dłonie i wrzucić do wody, nie naprzykrza się zwierzętom przychodzącym do wodopoju, nie straszy ptaków, a nawet nie przegania rybek. Teraz utopiec Bert codziennie rano gimnastykuje się przez piętnaście minut, a po południu zawsze pomaga mi suszyć pierzyny na krzewach rosnących wzdłuż rzeki. No, cóż, osiągnął właśnie wiek, w którym każdy porządny przedstawiciel jego gatunku pragnie zostać ojcem i to mnie najbardziej ciesz

Baranki Stojom rajom baranki lukate Zaglądajom spod plota na ludzi Idom, idom ludzie z palmami A wiosynka nad nimi sie budzi Niesom ludzie swiyze kocianki Wiosynka je colko w zocy Zaglądajom spod plota lukate baranki Czakajom swiat Wielkij Nocy Hazok W zegrodeczce kole krzoczka Maly hazok swidrzi loczka Czy tyz go niy zejrzom dzieci Z maszketami wartko leci Tu podlozy apluzyna Kurka z cukru…już go niy ma Zajs pokoze się na chwilka Szekuladka tu mo Tilka Maly Hynio mo bombony A ta lalka dlo Iwony Bydom sie radowac dzieci Zajs kaj indzij hazok leci Jajca Siedzom starka schyloni Warzom na twardo jajca Szkubiom szupy z cebule Ciepiom cwikla do garca Siedzom bajtle przi stole Dropiom na jajcach szlaczki Dropiom male kokotki Kwiotka, drobne listeczki Siedzom starka schylono Malujom jajca farbami Pon Boczek Zmartwychwstaly Podzieli nos kroszonkami

Meluzyna ze snu. I Tego dnia Meluzyna była już bardzo zmęczona. Nie ma się czemu dziwić, wymiotła przecież dwanaście wysokich kominów z czerwonej cegły, około trzynastu zwykłych kominów na dachach chat, zapukała do mnóstwa okien i przez całe dwanaście minut wirowała w konarach leśnych drzew, a jej ciemna, roztrzepana czupryna sama pozaplatała się w cienkie warkoczyki przeróżnej długości. To ci dopiero wyczyn! - Zaparzę nam malinowej herbatki, zasłużyliśmy chyba na taki rarytas , prawda? - zwróciła się wieczorem do zaspanego Bzionka, który dopiero co wylazł spod łóżka. Choć każdy mieszkaniec tej bajki wiedział, że Bzionek był leniwy i po całych dniach wylegiwał się pod łóżkiem pomrukując sobie z cicha, to Meluzyna o swej wietrznej pracy zawsze wyrażała się w liczbie mnogiej nie chcąc urazić przyjaciela, bo dla Bzionka leżenie pod łóżkiem i mruczenie było pracą jaką wykonywał. Podobnie jak dla Beboka pracą było zatykanie kominów, robienie dziur w dachach, zaplątywanie koron drzew

Czarci las I Joachim z zębami - Och, laboga, a cóż złego zrobiłam, że takie nieszczęście spotkało mojego syneczka! - biadoliła mamulka pochylając się nad kołyską małego Joachimka. Stara sąsiadka Byzdrowa pocieszała ją jak mogła: - Nie frasujcie się Anno, przecie to jeszcze nie koniec świata. Zdarzały się przypadki, że i po cztery zęby przebiły się niemowlęciu nowonarodzonemu i nic złego się nie stało.. O, chociażby taka Jadwiga z Mszany, też miała ząb trzonowy od urodzenia. I co z tego wynikło? Zielarką została, ludziom pomaga. Nie każdy więc urodzony z zębami, jak widzicie strzygoniem, albo czarnoksiężnikiem się staje. Wasz synek może wyrosnąć na dobrego i porządnego człowieka, może owczarzem być, albo uzdrowicielem. Mamulka jednak była niepocieszona. - Tak uważałam będąc jeszcze z moim syneczkiem przy nadziei. Nigdy nie przechodziłam pod sznurami żeby pępowina dziecka nie zadusiła, ciepłego garnka nie opierałam na brzuchu, żeby łatwiej się dziecku rodziło. Żebym się w jaką ż