Blog po śląsku- Ewelina Kuśka : Gwara śląska

  Lańcuch Posłochej dobrze, grzeszny człowieku, jak piykno Panna jechała poleku, jechała poleku na małym yjzelku, ze świyntym Jozefym i małym bajtelkiym. Ciśli bez pioski na suchej pustyni, poleku ciśli ku obcej ziymi. W rukzaku Jozef dzierżoł lańcuch złoty - geszyng łod krola, dobrej roboty. I prziszoł wojok od złego Heroda i świynty Jozef podropoł sie w broda, bo wyjom wojok ze kapsy bodzioka, toż Jozef wyjon lańcuch ze pojstrzodka. I doł wojokowi tyn lańcuch ze złota, a wojok poszoł do krola Heroda pedzieć, że Panna i bajtel som w grobie. A łoni z Jozefym poszli dalij sobie. Chachor. Jechała Panna na małym yjzelku ze świyntym Jozefym i małym bajtelkiym , bez wielko pustynio, kaj susza i pioski, niy boło tam rzyki, ani żodnej wioski. Już pić się sromotnie bajtelkowi chciało i klara bajtlowi kitka łodporzała niy boło już wody w bani ani kapki bajtelek mo łobie łodparzone szłapki. I naroz zejrzała chałpka familijo, fest się radowali Jozef i Ma

 

  Moj z mojom. W czasach , kierych ani nojstarsi staroszkowie niy pamiyntajom chodzoł se Pon Jezus ze świyntym Pietrym po świecie i nauczoł. Jednego razu pogoda boła piykno, aże piykno. Polne leluje aż biole gymbiczki pozawiyrały, coby klara ich niy popolyła, roztomańte chroboczki kryły się do ziymi, a ludziska przerywali robota i lygali do ciynia. Ponu Jezusowi tyż fest sie pić chciało, toż wyglondol za jakom studniom, a już nojlepszy by boło, jakby kole nij rosnyl srogi strom, coby szło pod nim dychnyć, bo na szłapach już sie plynskyrze robiły od deptanio polnych drogach. Wtynczas świynty Pieter ujrzoł łogromnie gryfno dziołszka w polu kole studnie, kiero nabiyrała ciynżki kible wody, a uśmiychniono przi tymu boła, choćby we gorściach dzierżała font piyrzo, a ni taki sromotny ciynżor. Świynty wroz z Pon Boczkiym podeszli bliżyj, a frelka bez godki podała im po szolce wody. Piyknie podziynkowali, a Pon Boczek jeszcze jom poblogosławili za ta posługa. Ciekawe jakigo tyż galana

 

 

 Dynkmal Umrzył Richuś na ciśniyni, leży na kiyrchowie. Niedowno go zakopali w zimnym, cichym grobie. Familijo łod Richusia zaczyna się głowić, jaki drogi dynkmal trza bydzie wystawić. Poszła baba z cerom na kiyrchow szacować, jaki Richusiowi mogby się podobać. A dynkmale roztomańte: z marmura, kamiynio i jeszcze inaksze . Rychtyg do zachcynio! Jedne majom krziże, a inksze aniołki, Przi jednych som ławki, kole inkszych stołki. A jaki kwioteczki! A jaki ozdoby! Rychtyg do zachcynio som nikiere groby! A miyndzy grobami jak z bajki cudnymi leży mały kopczyk usypanej ziymi, a na tej kupeczce je z patyczka krziżyk, a na tym krziżyczku siod se mały czyżyk. Niy siod na gobowcu piyknym i ozdobnym, łon śpiywoł na grobku, tym lichuśkim, drobnym. Pomyślała wtedy baba łod Richusia: „ Czy jo rychtyg dynkmal mieć bogaty musza?” A mono tam Richuś żyje w szczynśliwości   i dynkmal mu żodnej niy zrobi radości. Czy niy lepi spomnieć se ło tym co było, wiela

 

 

 

  Jabłoń i starzik   Uchlasnył gałąź jabłoni podejcie rynka starziku spod cicho owoc ze stroma starzik umrzyli po cichu starzik umrzyli jak ptoszek zawrzyli łoczy zmynczone zaciśli sine pazury i książki w gości zamknione sztyjc gasnie świyczka i gaśnie wiater liściami ruszo jabłoń sadzili nosz starzik a somsiod jom dzisio spuszczo    

 

  Kiery pisze chyba wiysz, toż terozki czytej list.   List moj śla Ci z daleka, fort zza rzyk i zza gor, tam kaj czorno - zielone prostokąty som pol, tam kaj w raji tomaty śmiejom sie na czerwiono. Moja gymba zmynczono, choć na szpyrka spolono Bolom rynce i pukel na tym końcu mie świata, a nojbardzij zajś serce czerwiyńsze niż ta tomata. Jak nikiero puknyto czorny ślimok już toczy, tak żol zżyro mi sece, płaczka ciśnie sie w łoczy. Jak nikiero słoneczko na rudzynka smyrszczyło, tak mi dusza sam uschła, co jom tynskność tak zbiyro. I jak lygna na wieczor pod miesiączkiym lyniwym, myśla se żejś ty dzióbku tyż je tak nieszczynśliwy. I se myśla że w doma tyż spominosz przed spaniym wyjechane na saksy twoji słodki kochani. Już w rukzaku sztyjc macom, szekulady ukłodom, bajtli nimi podziela jak przijada już do dom. A dlo Ciebie mom kusku wielki...jak już przijada, a tak słodki jak żodno niy ma szekulada. Toż czakom już yno, kiedy z Tobom sie złącza,

 

Staro pieśniczka

Pamiynci potka.  Szoł Jerzik do nieba na jednej szłapie a wartko choć kryka pociep we trule. i po co żejście dowali tyn kulas sztuczny do ziymie? Tam cilip w glasce maluśki niesie mi głos z gałynzi stroma mały chroboczek co żyje z kiyrchowa jak tyn kopidoł skrzidłami szuści. maj idzie krzipopom od płota. chalo mie anioł po licu skrzidłym swojigo przocio.   cicho noc przidzie tukyj -   tam wiecznie modro. niy ślimtej potek na cyji ci gro.                                                                     

Elefant. Elefant mo wielki jak dwie chadry uszy, fachluje sie nimi, jak przidzie czas suszy I niy widzi bardzo, co mo pod szłapami. Wcale sie niy tropi małymi mrowcami co lotajom w piosku, ani chrobokami tyż sie niy przejmuje. Niy słocho uszami Jak szuszczom we piosku i klupjom we trowie, choć mo wielki uszy na wielkucnej glowie. Trompeta mo wielko. Tulto z rzyki woda, leje niom do gymby – tako mo wygoda. Ale niy uwidzi małej rybki w wodzie I czasym jom wciągnie ku swoji wygodzie. Niy chce ś niom nagrować, ani jom szterować, chce sie yno obloć i wodom napować. Mo elefant skora twardo choćby cegła. Niy przeżgo tej skory łoset, ani jegła. Toż coż go łobchodzi jak przilegnie mucha? Niy idzie przirownać jom do jego brzucha! Nic elefant niy wiy, ani wiedzieć niy chce, a ta mucha wcale w brzuch go niy połechce. Ja, wielki małego pojąć niy poradzi, chociaż mono wcale mały mu niy wadzi. Toż na elefanta niy gorszcie sie dzieci. On tyż mo utropy. Życi my niy leci tak prosto ze kympki, jak tup

Wdowa i pszczoły. W jednej chałpie na rozdrożu żyła wdowa po pszczelorzu. Jak wyniośli chłopa w trule, trzi zostały po nim hule. W hulach małych pszczołek moc miod zbiyrało dziyń i noc. Wdowa z krauzom miodu stoła, dała babom, co szły z pola, dała miodu masarzowi i starymu handlyrzowi, dała bajtlom łod żebroka, co sznupały po hasiokach. Cygonowi miodu dała, bo zajś krauza nazbiyrała. Dała chłopu, co sioł zboże, bo zajś miodu moc w kumorze. To boł chyba jakiś cud! Skąd sie yno broł tyn miod, chocioż sztyjc go rozdowała?! Skąd sie moc go tako brała? Nazdowała matce cera: - Coż rozdowosz miodu tela żebrokowi, handlyrzowi i starymu Cygonowi zamiast trocha naszporować, sprzedać, chlyw tu dobudować, abo choć obiylić ściany, zmiynić bifyj łodropany?! Ale wdowa niy słochała i miod dali rozdziylała. Tak minyło rokow tela, że te hule erbła cera. Piyrsze darzył ji sie miod, ale wroz sie skończoł cud. Odkąd cera krauzy chowo