Blog po śląsku- Ewelina Kuśka : Gwara śląska

 

 

  Lańcuch Posłochej dobrze, grzeszny człowieku, jak piykno Panna jechała poleku, jechała poleku na małym yjzelku, ze świyntym Jozefym i małym bajtelkiym. Ciśli bez pioski na suchej pustyni, poleku ciśli ku obcej ziymi. W rukzaku Jozef dzierżoł lańcuch złoty - geszyng łod krola, dobrej roboty. I prziszoł wojok od złego Heroda i świynty Jozef podropoł sie w broda, bo wyjom wojok ze kapsy bodzioka, toż Jozef wyjon lańcuch ze pojstrzodka. I doł wojokowi tyn lańcuch ze złota, a wojok poszoł do krola Heroda pedzieć, że Panna i bajtel som w grobie. A łoni z Jozefym poszli dalij sobie. Chachor. Jechała Panna na małym yjzelku ze świyntym Jozefym i małym bajtelkiym , bez wielko pustynio, kaj susza i pioski, niy boło tam rzyki, ani żodnej wioski. Już pić się sromotnie bajtelkowi chciało i klara bajtlowi kitka łodporzała niy boło już wody w bani ani kapki bajtelek mo łobie łodparzone szłapki. I naroz zejrzała chałpka familijo, fest się radowali Jozef i Ma

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elefant. Elefant mo wielki jak dwie chadry uszy, fachluje sie nimi, jak przidzie czas suszy I niy widzi bardzo, co mo pod szłapami. Wcale sie niy tropi małymi mrowcami co lotajom w piosku, ani chrobokami tyż sie niy przejmuje. Niy słocho uszami Jak szuszczom we piosku i klupjom we trowie, choć mo wielki uszy na wielkucnej glowie. Trompeta mo wielko. Tulto z rzyki woda, leje niom do gymby – tako mo wygoda. Ale niy uwidzi małej rybki w wodzie I czasym jom wciągnie ku swoji wygodzie. Niy chce ś niom nagrować, ani jom szterować, chce sie yno obloć i wodom napować. Mo elefant skora twardo choćby cegła. Niy przeżgo tej skory łoset, ani jegła. Toż coż go łobchodzi jak przilegnie mucha? Niy idzie przirownać jom do jego brzucha! Nic elefant niy wiy, ani wiedzieć niy chce, a ta mucha wcale w brzuch go niy połechce. Ja, wielki małego pojąć niy poradzi, chociaż mono wcale mały mu niy wadzi. Toż na elefanta niy gorszcie sie dzieci. On tyż mo utropy. Życi my niy leci tak prosto ze kympki, jak tup

Wdowa i pszczoły. W jednej chałpie na rozdrożu żyła wdowa po pszczelorzu. Jak wyniośli chłopa w trule, trzi zostały po nim hule. W hulach małych pszczołek moc miod zbiyrało dziyń i noc. Wdowa z krauzom miodu stoła, dała babom, co szły z pola, dała miodu masarzowi i starymu handlyrzowi, dała bajtlom łod żebroka, co sznupały po hasiokach. Cygonowi miodu dała, bo zajś krauza nazbiyrała. Dała chłopu, co sioł zboże, bo zajś miodu moc w kumorze. To boł chyba jakiś cud! Skąd sie yno broł tyn miod, chocioż sztyjc go rozdowała?! Skąd sie moc go tako brała? Nazdowała matce cera: - Coż rozdowosz miodu tela żebrokowi, handlyrzowi i starymu Cygonowi zamiast trocha naszporować, sprzedać, chlyw tu dobudować, abo choć obiylić ściany, zmiynić bifyj łodropany?! Ale wdowa niy słochała i miod dali rozdziylała. Tak minyło rokow tela, że te hule erbła cera. Piyrsze darzył ji sie miod, ale wroz sie skończoł cud. Odkąd cera krauzy chowo