Blog po śląsku- Ewelina Kuśka : Gwara śląska

W niebie W niebie się byda mioł dobrze, byda se jodoł krupnioki, a jak mi żur zrobiom z grzibow bydom w nim same prawoki, makowki niy yno w Wilijo, rolada niy yno we świynto, a jak mie fest bydzie suszyć piwym popija i miyntom. W brzuchu niy bydzie mie puczyć, fonsok mi już niy dokuczy. Na szychta niy byda sie śpiychoł i staroł sie że mie łodbuczy. Jak bajtel na karasolu byda sie zwyrtoł na chmurach, niy ściepnie mi czopki z głowy deszcz, ani wielko wichura. Niy bydzie mie w szłapy łoziombać, klara niy spoli mie w klata. Z Pon Boczkiym se byda rozprowioł, ze świyntym Pietrym groł w szkata. Czym wiek mom bardzij stateczny tym wiyncyj myśla o tym jako to bydzie tam leżeć we ziymi pod farskim płotym. Yno bych niy chcioł stad łodynść na jesiyń jak idom deszcze, ani bez lato, toż chroń mie przed śmierciom Pon Boczku jeszcze. I choć mono pójda do nieba bo sługa zy mie je Boży, to na tym piyknym świecie chca jeszcze troszka pożyć. Klara Klara je markotn

Lothar I Masz coś do picia? - Sara przeciągnęła się jak kotka. Lubił kiedy tak robiła, od razu zaczynał myśleć tylko o jednym. Teraz jednak w pokoju byli jeszcze Biały i Radło. Wagarowali tego dnia i zamelinowali się u niego. Wszyscy wiedzieli, że u Borka jest najlepsza meta. Jego rodziców nigdy nie było w domu. Tata wyprowadził się jakieś cztery lata temu, a mama ciągle pracowała. Rozkręcała tę swoją firmę i całkiem dobrze jej szło, tyle, że dla syna nigdy nie miała czasu. Mam trochę coli za tapczanem, sięgnij sobie. Napiłabym się herbaty – Sara nie dawała się zbyć byle czym, zawsze taka była - przekorna. Nie mam. To idź do kuchni. Nie da rady. – skrzywił się – Mama wkurzyła się o tą kasę, którą jej ostatnio podwędziłem i zamknęła drzwi do mojego pokoju. Teraz nie mam wstępu do tamtej części domu. Dobrze, że masz wyjście na zewnątrz. – zaśmiał się Radło – Inaczej byłbyś całkiem uwięziony. Kurcze! - stuknął się w czoło – Drzwi do kuchni ci zamknęła, to co masz niby jeść? Dała mi t

Moji miasto ( wykonuje zespół „ Jastrzymbioki) I Choć nieświyży luft, choć od spalin smrod ale to je mój i już. Tukyj w dziyń i w noc je gołymbi moc za szybom gruchajom mi. Tam na placu chłop zbiyro słomy snop, a bajtel za ścianom spi. Po co wyjyżdżać daleko stąd, tu je rodzinny dom. Ref. Moji miasto to je Jastrzymbiii - Zdroj moja chałpa, a na pojstrzodku stoł, tukyj gości bez luku zmieści sie. Niech wszyscy wiedzom, że tukyj je gorące serce me. II Tukyj starzik żoł, czorno ziymia roł, a łona słochała go. Gorści wielki mioł, wongel nimi proł, a łon poddowoł mu sie. Tu zdrojowy park, jak łobrocisz kark uczelnia AGH. Po co wyjyżdżać daleko stąd tu je rodzinny dom. Ref. Moji miasto... III Szychta kończy sie, butel przed grubom je do chałpy czas sie już brać. Posłuchać szumu brzoz, woniać zapachy róż, na trowie poleżeć se. Z daleka buczy szyb, lepszy szmakuje chlyb jak w swojim mieście go jysz. Po co wyjyżdżać daleko stąd, tu je rodzinny do

Czy masz pragnienie wojny zamknięte w chudych palcach wykrzywionych od klawiatury mały chłopcze znikąd bo matka poczęła cię z obcym o wielu twarzach z gazet rozłożonych na polowym łóżku w obozie pracy nazywanym rajem tanich sklepów i obolałych pleców. nadchodzą święta. niedługo zimny księżyc przełamany na pół jak opłatek rozpłynie się w twoich ustach. ktoś powie że w realu narodził się właśnie Bóg z nieznanego ojca. nie słuchasz bo jesteś po drugiej stronie krzywego zwierciadła. tam ludzie mają zniekształcone usta. ich myśli zaśmiecają miasta. budują z nich barykady. czy masz pragnienie śmierci blady chłopcze z ekranem zamiast głowy. twój ojciec odjeżdża właśnie pancernym wozem zaciskając karabin i nienawiść w dłoniach. pragniesz rozpłaszczyć jego mózg wzdłuż ciemnej wstęgi ulicy by włożyć mu do czaszki stalowy kawałek siebie. dopiero wtedy spojrzysz matce w oczy tak jakbyś przygniatał ją do własnego łóżka napełnionego drobinami zaschniętych łez i moczu samotnego

III Zigusiowo robota. Skończył już Ziguś dwadzieścia rokow i Kryczyno zaczyni łogromnie nalygać, coby se w końcu jako robota znod. Nasi tatulek som już starzi, jo tam niy godom, bo w chałpie sie przidosz, ale ta pyndzyjo, ze kierej żyjymy dlo wszystkich niy styknie. - wajali – A pomyśl yno synku, co by tyż boło, jakby tak tatulek pominyli, przeca choroby swoji majom i żyć wiecznie niy bydom. To je darymne, wszystki twoji kamraty downo robiom, toż choć cie tam z chałpy niy wyciepuja, to roboty musisz se poszukać. Dyć som roztomańte fachy, a tyś je synek mądry i szprytny, jak mało kiery, na pewno bydom z ciebie radzi w robocie – zachwolała jak pozaglondała na jego kwaśno maska. Bo Ziguś Kryka nigdy się do roboty niy polył i ludzie pośmiywali się skuli tego z Krykow. Niejedyn przeca widzioł., jak Kryczyno w ziymi ryła łopatom, coby stromek trześnie przesadzić, a synek yno dzierżoł tyn piyń i w miejscu stoł, abo udeptowoł w kołko ziymia. A jak stary Kryka gnoj wyciepowoł, to Ziguś

Miejsce w dłoni Janusz ze śmiechem posadził chłopca na kolanach. - Och, jak urosłeś od chwili kiedy twoja mama po raz pierwszy odrysowała te małe paluszki. Ależ one sie wydłużyły! Czy pozwolisz mi też odrysować swoje palce? A kiedy twoje tak urosną, że ich końce połączą się z moimi znów wyjmiemy tę kartkę i będziemy wspominać te lata, które chciałbym... - wzruszenie na krótką chwilę odebrało mu głos. Spojrzał na Urszulę, widział jak się uśmiecha, to go ośmieliło - ktore chciałbym spędzić z wami - dokończył wciąż patrząc jej w oczy. Położył swoją szeroką, spracowaną dłoń o krótkich palcach zakończonych równo obciętymi paznokciami na rysunku małej dłoni dziecka. Odrysował za pomocą flamastra. Teraz zdawało się, że maleńka dłoń spoczywa na tej ciężkiej, zapewniającej bezpieczeństwo i przyszłość. To była zupełnie inna dłoń niż ta, ktora należała do Jerzego. Pamietała jak przyglądała sie jego długim, cienkim, wypielęgnowanym palcom. Wydawał jej sie taki inny niż chłopcy ze wsi, gdzie s

O Kubie co przoł grubie Jeśli kiery fest przibadze do swoji roboty, to niy umi sie ś niom rozyńść na pyndzyji potym. Przidarziło sie to kiedyś Kubie Twardoniowi, co na rydułtowskij grubie szterdzieści lot robioł i jak prziszło do pyndzyje mu sie przirychtować, to na duszy boło ciynżko z grubom sie rozstować. Przilazowoł sztyjc pod brama z chłopami klaprowoł, a strażnika o nowiny grubski wypytowoł. Aż kiejś w zimie prziszła słabość i ciynżko choroba, z łożka sie niy idzie ruszyć, ledwo dźwigo głowa. Pociś babo mie ku łoknu – pado cicho Kuba – mono zza gardiny zejrza moja staro gruba. Jak sie łoczy zawiyrały i śmierć dusza brała, to sie sztolnia rydułtowsko Kubowi stawiała i powiado: - Jo mom jedno, łostatni życzyni, coby zejrzeć taśma z wonglym i z szarym kamiyniym, coby chodnik niski zejrzeć i hełmu pomacać, chciołbych choćby i po śmierci na gruba powracać. I tak umrzył Kuba stary, co tak grubie przoł, w truła kamrat mu spod szybu konszczek wonglo doł. A po jakimś