Klara

W niebie
W niebie się byda mioł dobrze,
byda se jodoł krupnioki,
a jak mi żur zrobiom z grzibow
bydom w nim same prawoki,
makowki niy yno w Wilijo,
rolada niy yno we świynto,
a jak mie fest bydzie suszyć
piwym popija i miyntom.

W brzuchu niy bydzie mie puczyć,
fonsok mi już niy dokuczy.
Na szychta niy byda sie śpiychoł
i staroł sie że mie łodbuczy.
Jak bajtel na karasolu
byda sie zwyrtoł na chmurach,
niy ściepnie mi czopki z głowy
deszcz, ani wielko wichura.

Niy bydzie mie w szłapy łoziombać,
klara niy spoli mie w klata.
Z Pon Boczkiym se byda rozprowioł,
ze świyntym Pietrym groł w szkata.
Czym wiek mom bardzij stateczny
tym wiyncyj myśla o tym
jako to bydzie tam leżeć
we ziymi pod farskim płotym.

Yno bych niy chcioł stad łodynść
na jesiyń jak idom deszcze,
ani bez lato, toż chroń mie
przed śmierciom Pon Boczku jeszcze.
I choć mono pójda do nieba
bo sługa zy mie je Boży,
to na tym piyknym świecie
chca jeszcze troszka pożyć.

Klara

Klara je markotno bo jom puczy chmura
za kark jom chyciła i do sia przicisko,
choć się fest łonaczy że świat mo jom w zocy,
choć gore, hajcuje, promiyniami blysko
łonej niy rozpuści. Po co się nerwować,
lepij trocha doczkać aż wiater przileci,
stromy rozkokoci, porwie szmaterloki,
roztargo ta chmura i wylezom dzieci.
Bo klara ich woło, łone wiedzom znaki,
kierych jak urosnom zapomnom i szlus!
Locom, skoczom, jaszczom, radujom sie klarom.
Wszystki bajtle świata som taki i już.

Jyż
Skroł sie jyż boroczek pod listkiym bolawym,
tyn daszek je lichy i fest je koślawy,
a dyszcz yno sipi, kapie miyndzy jegły,
ale jyż szłapaty wcale ni ma sciekły.
Choć pieczka na puklu, wancki za uszami,
jyz po nocy szłapie se za ślimokami.
Niy boji sie lisa, ani psa z zymbami,
pomału se szłapie jyż za ślimokami.
Wyciągnie spod jegieł czorny nos i sznupie
we trowie, pod słomom, w wielkij liścio kupie.
Szłapie choćby wojok, klupie wele płota,
tako już łod jyża je nocno robota.

Polny straszek
Kiejś rosły maki czerwione
na polu Gustlikowym,
boły jak szlajfy łod frelki
co poślatowały ji z głowy,
łodpiyny sie łod dudlika,
toż snanno sie potraciły.
Na polu Gustlikowym
fest zboża łobrodziły.

I jedyn straszek wachuje
ich tam przed cilipami,
łostatni w dziedzinie straszek,
co czuwo nad polami.
Nad Gustlikowom rolom
i łod Konrada Wańczury.
Już hut mu wrony ściepły,
kabot stargały wichury,
lica mu klara złoci
drzewiane z konskow patyka,
gro mu do tańcowanio
we trowie skryto muzyka.

Świerszcze piskajom na cyjach,
liści mu szuści z pszczołami,
toż tańczy se polny straszek
wroz z myszom i wroz ze szczurami
Aż go łobuli kiejś burza,
a Gustlik straci płaczka,
bo żol mu bydzie festelnie
tego polnego straszka.







Wczas
Klara je dzisio jak apluzyna
a stromy sciyrpłe ślimtajom
pod biołom koldrom sztajfnom łod mrozu
ruszyć się prawa ni majom

luft jakoś sztopnył aż pluca chyto
ptok się do plota przicisko
yno kajś z chałpy zza sinej miedzy
jedne światełko się blysko

ziymia niy dycho na starej hołdzie
kajś z dalsza szłapiom strzewiki
piyrsi na szychta idom wczas rano
Alojz ze szwagrym Gustlikiym

ani ich gawron dzisio niy wito
ani im pies niy zaszczeko
yno utopiec chrapuie we stawie
pod lodym za starom sztrekom.