Blog po śląsku- Ewelina Kuśka : Gwara śląska

Stacja XII Brakło sztromu w doma, Hanrich szukoł świyczki, wtynczas zejrzoł w szranku dwie małe krzineczki, a w nich stare pisma od jego niebogi. Wtynczas wyjon pisma, czytoł ich roz drugi. Pojon co w nich stoło przi drugim czytaniu i terozki wiy już, że zajś czakoł na ni. Pisma od niebogi zza grobu posłane, drugi roz szkryflane, po drugi czytane. Cofają sie wajzry we starym zygorze, Ślubno zajś je mlodo, wszystko zajś być może. Czy je na zakryncie, czy na końcu drogi? Mono swiat sie zaczon dlo jego niebogi? A łon, jak nasiono dziepiyro kiełkuje. Śmiertka ni ma końcym – fest to Hanrich czuje

Stacja XI Dziołcha je uparto, chce przetwać boleści, skuli tego kwiotek w bladej gorści pieści. Zaglondo bez szyba na swoja zegroda, pieści w gorści kwiotek, fest go je ji   szkoda. Kwiotek i tak uschnie, jak łona we pryku, sztyjc w tej samej izbie, sztyjc jedyn luft dycho przibito do miejsca na jednej delowce. Jak je trocha lepszo, tam i nazod depce. Przicisko do szyby nos zimny i mokry, sztyjc w tej samej izbie, sztyjc w tym samym łoknie.

Stacja IX Padze zajś na dworze, klupiom dźwiyrze w siyni. Tak se mysla, ze mój Hanys już sie niy odmiyni. Gańba o tym godać nojlepszej kamratce, Hanys wyloz zajś na wieczor, tompie już na klatce. Słysza jak gelynderr tam sie zy mnie śmieje, Hanys wyloz zajś na wieczor, choć na dworze leje. Zdo mi się, że pukna zaroz od pojstrzodka. Niy pomogom żodne płaczki, ani moja godka. Hanys idzie, a jo leża, niy poradzą stoć, a na dworze już niy padze, a zaczyno loć. Jak mom stanyć jutro rano i zrobić   śniodani, kie rozpadło sie na konski moji miłowani.

Stacja VIII Niy ślimtej Gynia, nic ci to niy do, zamiast na spodek , wejrzij na niebo. Niy ślimtej Krista już skuli chłopa, wejrzij na swoja Krista utropa. Już niy zaglondej Francka na spodek Wejrzij se Francka do sia w pojstrzodek. Wejrzij se Fela jakoś zmazano, całoś w pojstrzodku je obciorano - ty wiysz nojlepszy. Zrob cojś z tym Krista zamiast chalatać i yno dżistać. Ślimtej nad sobom, niy nad inkszymi. a mono cud się stanie na ziymi.

Stacja VII Mamulka oblykli czorny plyjd na miasto, Hanuś łoto jadła czorny chlyb z umastom. Rano po delowce deptoł pająk czorny, zjod se masno mucha, wcale niy zno wojny. Mamulka wylyźli, drzwiyrze zaskrzipiały. Za łoknym w połednie masary lotały. Kiejś, jak warczoł fliger bajtle przistowały i wszystki na placu w gora zaglądały. Teroz plac je cichy, choćby na kiyrchowie. Depcą se tam yno mamulka po trowie. Hanuś łoto jadła czorny chlyb z umastom, terozki zaglondo bez łokno na miasto I dałaby słowo, że widzi Anioła i wcale sie Hanuś Anioła niy boła. Tam, kaj matka stoli na trowie przed bramą, widziala Anioła z gymbom przełoranom.

Stacja VI Zostawiom siebie na wszystkich szolkach, na taszyntuchach i na rogolkach, na wszystkich lontach zostawiom siebie, na wszystkich gorczkach, na czornym chlebie. I zbiyrom inkszych ludzi po trochu – jednych mom w sercu, inkszych mom w łoku. Zbiyrom tak ślady ludzi po konskach, W duszy mom yno ślady Pon Boczka. Łon zbiyro wszystkich ludzi po trochu – wszystkich mo w sercu, wszystkich mo w łoku. Biołym szlajerym gymby ociyro. Do Swoji duszy kożdego zbiyro. Zostawiom siebie w hefcie po trochu, mono łostana tu w czyjimś łoku.

Stacja V Kiej cie widza na szesyji, jak kwionczysz zraniony, choćby chadra roztargano leżysz poraniony. Kiej cie widza jako brata, choć cie niy znom wiela, ale znom te gwiozdy w łoczach, jak u Zbawiciela. Mosz ta dynga w swoich łoczach bardzo mi znajomo. Mosz to światło w łoczach twoich, jak byrna różniono. Kiej sie schyloom do cia, bracie, rynka ci podowom, wtynczas sie do Zbawiciela mojigo prziznowom. Mom na miano Szymon, bracie i chcą ulżyć ciebie, bo mosz tako dynga w łoczach, co bywo na niebie. Chca podźwignyć ciebie bracie, pryczyć krziż wroz z tobom. Joch je Szymon i sie bracie do ciebie prziznowom

Stacja IV Jeżech tak stary, a sztyjc   bajukom, niy boł żech wierny twojim naukom. Tyś mie uczyła rzykać i stować, a czasym chylić ku spodku głowa. A jo, mamulko burza sie sztyjc, bo niy ma leko na świecie zyć. Mom próżne rynce i próżno głowa, w gymbie mom same oszkliwe słowa. W gorści mom pełno gorzoły glaska, a przed łoczami twoja zopaska. Mom przed   łoczami zopasek wiela –   Jedna mo baba, drugo   mo cera. Mo tyż zopaska starka i potka, w kożdej zopasce jej jejich godka, a jo ś nich robia wielko fojera, potym sie gorściom po piersiach piera. Chca wyciepować oszkliwe słowa. I zajś bajukom, dycko od nowa. A ty, sztyjc stojisz z chackom przi boku, i zajś chcesz uczyć mie piyrszych krokow. Ty mie owiniesz, by łogrzoć kości, zaglondosz łokiym pełnym litości. Mom próżne rynce i próżno głowa. Naucz mamulko mie życ od nowa.

Stacja IV. Jezus spotyka swoją Matkę patrz matko mam dziurawe dłonie. ocal mnie przed   głodem zimnem i rakiem na płucu. masz serce jak jezioro całkiem przeźroczyste nie ma na nim zmarszczek. nie tłumacz się przede mną z pustego kieliszka. napełniasz nim pamięć i przyszłość. a ja będę ci śpiewać kołysanki mój dorosły synu. zbyt długo rozpychałem się w twoim brzuchu I w brzuchach innych kobiet. spijałem życie z pustego a teraz znów chcę spojrzeć   ci w oczy. zapełniam tobą lęki. widzę jak stoisz przed   własną śmiercią. rozpościerasz ramiona na kształt krucyfiksu. patrz matko mam dziurawe dłonie.

Stacja III We śniku tompało, ziymia się burziła. Gymbiczka tatulka się Hyniowi śniła, gymbiczka we płaczkach, wonglym umazano. Niy bydzie już bajtlym małym Hynio rano. We śniku gorało, gruba sie burziła. Mamulka ze śniku Hynia wybudziła. Bydzie teroz Hynio glowom familiji. Nad mamulkom Anioł bieluśki sie chyli, A mono gardina, kiero wyszkrobiła. Hyniowi przed chwilom gymbiczka sie śniła cołko uślimtano. Tatulek klynkali, a Hynio zajś stanył i musi żyć dali

ludzie drapią kamienie gdy ziemia składa się jak karty. dudni w rurach.  noc rysuje na niebie tajemnicze znaki. chłopiec rozkłada karty. kiedy podłoga jęczy gardłem zbudzonego demona kobieta płoszy się jak zlękniony gołąb. w harde serce jej męża wilgoć wchodzi powoli. klęka. za oknem zieleń przemieniona w czerń. siąpi.  chłopiec rozkłada karty. widzi w nich biel tak białą prawie przeźroczystą. ojciec podnosi w górę palec. nakazując milczenie. w jednej chwili chłopiec dorośleje. podnosi się w tym samych momencie w którym jego ojciec klęka.

Stacja II Bydziesz mi Maryś muszkatym, kiery zaglondo bez szyba, a kożdo inkszo za łoknym , to przi cia yno pokrziwa. Jo jak miesiączek w gorze łogrzeja gorści zziombione, byda ci pilom, Maryś na twoji łoczka zmynczone. Byda cie chaloł i dropoł, żeby cie nic niy kilalo, Jo dycko cie nafutruja i godej, jak bydzie ci mało. I nic sie Maryś niy starej, że w kuchni z kokotka ciecze i że tam robota czako – dyć łona niy uciecze. Byda cie stroił w klajdy i w kety szczyrozłote i bydziesz moim dióbeczkiym. I niech je, co chce potym. Jo ci poprawia zegłowki, umyja twoji szłapeczki I ci pazury oszczigom, niż przidom nasze dziateczki. Niy godej do mie wiyncyj, że se mom życi ułożyć, bo moji życi je przi cia, a jo chca jeszcze pożyć.

U starzyka w szranku bigle jak wojoki. Kiejś starka łypali na ni swoim łokiym. Teroz bigle wiszom, dzierżą sztajfno lonty. Jak starka umirzili bydzie roczek piąty. Starzik majom w szranku trzi czorne ancugi – jedyn na geburstag, na wiesela drugi, a trzeci do truły czorny ancug majom. Co na niego wejrzą, to tak powiadają: - Jak my się rodzili, to już śmiertka stoła przy naszym zegłowku i sie do nos śmioła. Toż wszystko darymne, żodyn niy uciecze, choćby se rajzowoł po caluśkim świecie. Lepszy mieć swój ancug, śmiertka je ciyrpliwo, niech se go pasuje i na pukel wdziywo. -

Bioły Anioł

     

Szmaterlok Śmioł sie szmaterlok z muchy masary, że jodo ściepki i ni mo miary, toż je bachrato, czorno, ciciato, a że je szpetno, ni może za to. Śmioł sie z koprucha, że je lichawy, ni to ryszawy, ni to czornawy, a skrzidła blade mo jak nieboszczyk. Lepszy by kopruch te skrzidła łoszczig. Śmioł sie szmaterlok z moty i z osy, że szkoda na te, łowady rosy I szkoda pary już na godani, bo styknie yno wejrzeć se na ni, a już śmiych biere na taki straszki. Lepszy niech noszom na gymbach maski. Śmioł sie szmaterlok z robotnej pszczoły. Lepszy by miała łyknyć gorzoły, niż sztyjc   harować we dni i w nocy, a żodyn ni mo jom za to w zocy. Zajś szmaterlokow sztyjc podziwiają, za to , że szumnie, leko furgajom, że majom skrzidła fest kolorowe, bo szmaterloki, to som królowe. Wszyscy im przajom i się dziwiają, jak nad łąkami piyknie lotajom. Yno zapomnioł szmaterlok isto, że blank niedowno boł szpetnom glizdom, cołkom fusiatom i fest szłapat

Siedzieli starka Siedzieli starka pod familokiym, z kierego cegła sie kruszy, cicho szeptali swoji zdrowaśki, pomogli niejednyj duszy. Totyż przy ławce z farby zdropanej przisiod se cilip i słochoł a wiater kiery furgoł łod gruby na zimne gorsci im chuchoł. Biołe gonsionki czampły przy ziymi pod gynsipypmpkiym lichuśkim co przebioł asfalt chocoż je słaby i jak uboże maluśki. Bioło zopaska w słońcu sie miyni i zdajom sie starka świyntom. Dobry Pon Boczek zaglondo z wiyrchu, bo Łon o kożdym pamiynto. Świynto Paniynka na groniu stojom, co wyloz z pojstrzodka ziymi, obdarzo wszystkich ze familoka dycko łaskami swojimi. Wroz z naszom starkom - patronkom ławki stojom przi fortce do nieba proszom dlo inkszych, bo przeca świyntym na ziymi nic już niy trzeba.

Bebok Starki i ciotki, opy i omy, somsiod i potka dobry znajomy, kożdy sztyjc straszy i yno godo, że zmierzłe bajtle, to bebok zjodo. Jak niy poschraniosz graczek z delowki, jak we Wilijo niy zjysz makowki, jak locesz, abo straszysz kamratki, jak klupiesz wieczor w dźwiyrze sąsiadki, to już cie straszom, że bebok leci. Zaroz wylezie i zeżro dzieci. Choć żejś go jeszcze niy widzioł wcale, bo sztyjc kajś siedzi som na powale, abo za ścianom szuści i klupie, abo spi w szparze w starej chałupie. Bebok w stodole, bebok je w rzece, a jak tam przidziesz, to łon uciecze. A je łoszkliwy, jak mało kiery, choć ni mo kryki, ani giwery. A jednak, bojom fest sie go dzieci, bo żodyn niy wiy, skoro przileci. Toż, kożdy dumo i rozważuje jak tyż tyn bebok sie prezyntuje. Czy łon je wielki jak kumin z gruby,   Abo, jak mrowca bebok łoszkliwy je mały, abo ciynki jak szpanga. Czy łon mo muskle i dźwigo sztanga, abo je leki jak gynsi piyrzi, abo si

Piyrsze zdrzadło

Jo byda wojokiym. Mie sie zdo że byda wojokiym. muskle mom jak cilip żyniaty. Je żech sztajfny i mocny we gorściach,   robia sie podany do taty. Rod sie piera na miecze i pałki, rod wyciongom autoki i tanki, a jak mlyko dopadna, to pija aż wutultom na roz   poł kanki. Niy boja sie myszy i szczura, po bosoku loca na wiosna, toż byda wojokiym i koniec. Yno jeszcze troszyczka urosna. Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Jeszcze kajś w pojstrzodku tyn pies wy mie wyje co bez głowy lotoł po Wańczury łące kaj w nocy traciły sie biołe kończyny mais i gynsipympki i miynty woniące . jeszcze kajś tyn bebok pod blachom mi kwionczy i pisko na cyji pod dźwiyrzami w siyni i czasym fojera pod starom dymbinom blank czerwionym łogniym w łoczach mi sie miyni jeszcze dłogom rajom idom straszki drogom że szkuty stowajom czasami mi dymba ale do tych berow z godek przi szkubaczkach śmieje po nocach moja śląsko gymba.