Blog po śląsku- Ewelina Kuśka : Gwara śląska

  Ścieżka.   zgasło światło nad cienistą doliną. ktoś wyłączył   neony. w oczach odbija się tylko blask księżyca.   trudno złapać oddech stojąc naprzeciwko   wszechświata.     człowiek XXI wieku nie jest dzieckiem – ptakiem   ani nie jest dzieckiem – zwierzem. zatykamy usta   przed powietrzem z zewnątrz. czekam   aż napełni   się próżnia we mnie.     sekretna ścieżka wiedzie blisko domu. nie dojdę   nią do przychodni ani na pocztę. mogę nią podążać   w każdą pogodę. mogę tam umierać po trochu ale nie   umrzeć o żadnej porze dnia ani o żadnej porze roku.     nie muszę zabierać tam nic oprócz siebie. nie ma się   czego chwycić ani unieść wiele. najlepiej mogę dojrzeć   kiedy gaśnie światło. mogę wtedy zniknąć w wierszu.   mogę do niego dojść.        

  Krwawiący Danuta idzie sprzątać miasto. czworonóg nauczył się czekać. nie mając wpływu na psi los po prostu go akceptuje. Danuta czesze trawę. musi zdążyć przed wiosną. zaplata nową zieleń w warkocze by było coś świeżego dla zakochanych.   nowa trawa ubrana w warkocze   jest jak nowa planeta gdzie ludzie rozmawiają stojąc naprzeciwko siebie. kobieta której wieku nie da się określić rozstała się z piwem. czuje jakby odszedł ktoś bliski. dotyka zielonych warkoczy trawy.   podobno jej syn mawiał że nie chce umierać na wiosnę. Danuta czesze trawę czując łamanie w barkach podobne do bólu jaki przenikał świętych. kobieta o niezapamiętanej twarzy mówi że nastąpił właśnie kompletny rozkład jej konkubinatu.   dlatego sam książę z chóru tronów złocistych przychodzi. książę z chórów alabastrowych przychodzi obmyć jej ręce. stopy mu krwawią gdy   idzie przez ciernie. krwawią mu stopy gdy idzie codziennie do nijakiej kobiety. wchodzi po schodach nie używając

  IX   - Co mi się tak przyglądasz? – pani Wiesława wzruszyła ramionami, a potem wróciła do sprzątania. Udawała, że zachowuje się normalnie, ale jej mąż doskonale wiedział, że co chwila zerka z ukosa w jego stronę, nawet jeśli nie patrzył. Zbyt dobrze znał żonę, by wiedzieć, jaka jest wścibska. Domyślał się, co jej chodziło po głowie. Zapytała go zresztą, czy nie powinien iść na jakieś badania. To było wyjątkowo podłe pytanie. Pan Eugeniusz czuł się zdrowy na ciele i umyśle i nie pozwoli, by własna żona wpędziła go w chorobę. Zawsze na niego narzekała, była wiecznie niezadowolona, a teraz znalazła wreszcie powód, by wmówić mu chorobę psychiczną. Wiedział przecież, że taka mu nie grozi, choć zdawał sobie sprawę z tego, że coś było nie tak. Szczególnie od chwili, gdy widział prześladującego go kloszarda we własnym mieszkaniu. Próbował sobie wyjaśnić tą dziwną sytuację na różne sposoby, jednak nic racjonalnego nie przychodziło mu do głowy. Podczas tych rozmyślań oskarżał też żonę -

 

  Narodziny wiersza.   robi się we mnie przemoc – mówił gdy robił się   we mnie smutek. coś mnie szatkowało po biodrze   po różnych narządach i po duszy której uchwycić   nie mogłam choć zawsze była moją własnością.     to zabijało w nim miłość. a ja znikałam po trochu   jako kobieta choć nadal udawałam że jestem kobietą.   prałam. sprzątałam. tworzyłam małych ludzi.   krzątałam się koło swojej kobiecości, żeby więcej   sprzątać prać i gotować. żeby zapobiegać pisaniu.   o czym nie powinno się pisać ale trzeba choć   się nie powinno.    

  Wróbel czworonóg jest wolny. nie potrzebuje kagańców ani smyczy żeby czuwać. sam wybiera kogo pilnować. Danuta myśli co kryją ściany. ludzie rozmawiają o pogodzie. wygasł w nich ogień. wezbrał w nich deszcz.   Danuta wstępuje w deszcz. krople łaskoczą ją pod koszulą. słyszy jak rośnie trawa. zmartwychwstają w niej drobne meszki i ziarna piasku z ustami pełnymi kropel. wyrywa ziarna piasku spod stóp młodzieńca z wygaszonym papierosem w ustach.   wszystko w nim moknie i gnije. Anioł z chóru mocy a szary I niepozorny. Anioł wszędobylski ze zmiętym papierosem w ustach sprawia że ciało młodzieńca napełnia się światłem. zeszłoroczne liście znów zielenieją. ich układ nerwowy napełnia się nabrzmiewa świeżością. od wschodu idzie paruzja.  

  - Zrób mi kiełbasę po węgiersku. – zwrócił się do żony stając w drzwiach tak samo niespodziewanie, jak w południe wyszedł na działkę zły i głodny. - A, obiad? Pani Wiesława tego dnia wielokrotnie odgrzewała mężowi obiad nie wiedząc o której wróci, a kiedy już to nastąpi, to czy pan Eugeniusz nadal będzie głodny. Okazało się, że był głodny i jeszcze bardziej zły, niż w chwili opuszczenia domu, tylko, że tym razem, zażądał całkiem innego dania. - Sama sobie jedz obiad. – warknął na nią. Nie lubił przecież odgrzewanych potraw, a ona wiedząc o tym powinna przygotowywać posiłki o takich porach, żeby były świeże. - To trochę potrwa, zanim usmażę kiełbasę, poza tym nie wiem, czy mam przecier pomidorowy. – wyliczała przeszkody, co jeszcze wzmogło jego frustrację. - Przecier kupiłem w zeszłym tygodniu, o ile wiem, to jeszcze go nie zużyłaś, więc pośpiesz się, bo jestem głodny. Nie miał siły, ani ochoty dłużej z nią dyskutować. Powlókł się do pokoju i zamknął za sobą przezornie d