Blog po śląsku- Ewelina Kuśka : Gwara śląska

Mora Downij, to nikiere baby z diobłym miały ciymne sprawy, jak sie diobłu zaślubiły, to sie mory ś nich robiły. Jedyn taki Fridek ze wsi na muzykach boł nojlepszy w tańcowaniu, w wicowaniu, w dziołszek gryfnych szacowaniu. Aż roz z jednom sztyjc tańcowoł, wino stawioł i błoznowoł, totyż wszystkich to zdziwiło coż mu sie tak łodmiyniło. Ale frela co ś nim boła tako gryfno, że przićmiła dziołchy i te młode baby, co niy ślazły wcale z ławy. Lynka, tak na miano miała ta, co z Fridkiym tańcowała, a miyszkała dwie wsie dali, cudym z synkiym sie spotkali, toż za tydziyń sie zgodali, że zajś bydom tańcowali. Myśloł karlus:” Jak sam stoja, to ta dziołcha bydzie moja!”. Potym w doma zjod wieczerzo i do spanio sie przimiyrzo, trzeba przeca stować rano, jutro bydzie suszoł siano. Ale ledwa zawrzył łoczy jakoś baba bez siyń kroczy i na łożku jego siodo, fest bachrato chocioż młodo, nos szpiczaty, zgite zymby, ślina sie ji kidze z gymby. Sagom rziciom na kark sk

Maryjanka Posłochejcie moji złoci o jednej artystce zapomnianej trocha dzisio w czasach lepszych mono dlo sztuki, bo terozki aktorzi ni muszom bez strzewiokow grać. Dziwujecie sie mono, kiery tyż po bosoku kunsztu aktorskigo się chytoł. A boło tak na zajngrubie wele Kondziołowca, kaj niedaleko sie Maryjanka Podeszwino narodziła we familji, kaj dziecek boło moc. Jak to czynsto w tamtych przedwojynnych czasach bywało synki szły na gruba robić, dziołchy szły na słożba , abo do cegielnie. Taki los spotkoł Maryjanka. Ale po robocie choć cima już było lotała na zajngruba kaj swoj podworkowy tejater kludziła. A aktorami boły w nim bajtle z cołki wsi, kierymi tak poradziła dyrygować, że jeji sztuki, co ich sama szkryfała po nocach grały, tańcowały, skokały i wyrobiały, że ludzie ,kierzy blisko zajngruby miyszkali nie porazili sie nadziwać na tych cyrkuśnikow. Tak boło,aż zaczyna się wojna, a potym nikiere aktory poległy na froncie, a nikiere dziołchy jak i Maryjanka Niymce wysłały daleko

KOŃ. Staszewski mieszkał na końcu wsi. Zresztą... jaka to była wieś, pięć starych chałup ,co jedna to bardziej zaniedbana. I to wszystko. Dom położony był blisko jeziora. Obok zawsze stała drewniana łódka, choć mało z niej korzystał. Kiedy był jeszcze młody, to i owszem, lubił czasem wsiąść do łódki, powędkować, albo, ot tak, oprzeć głowę o tylną ławeczkę i wpatrywać się w niebo unosząc na falach. Ale teraz przestało już go to bawić, zresztą zdrowie nie dopisywało już jak dawniej, kości były coraz sztywniejsze, a i serce nie to, co kiedyś. Raz kołatało ni stąd, ni zowąd jak oszalałe, a raz za wolno jakoś tłukło się w piersi. W każdym razie czy to za szybko, czy za wolno uderzało, sprawiało ból staremu Staszewskiemu. Pozostali ludzie ze wsi uważali go za dziwaka. No...bo czy to nie dziwne, że ktoś mieszka sam jak palec i jeszcze - jeśli kiedy znajdzie się jakaś okazja do porozmawiania z innymi ludźmi stroni od towarzystwa. - Zawsze sam, taki dziwak, samotnik - mawiali o nim. Jedynym

Barborka po wodzie - Gody po lodzie Kaj żejście siedli Barborko? Kaj odważno dziewico? Dyć zmazano woda kidze wom sie na lico, dyć gornik wom gwiżdże pod nosym, klnie i szteruje wos sztyjc. Wy nic niy halacecie? Wy niy godocie nic? Dyć pyrlik wom pod rynkom, pod szłapkom konszczek chleba. Czy z tyj kapliczki na dole daleko wom do nieba? - Ujec idom – malutko Barborka już niy poradziła sie doczekać, aż dźwiyrze łodymknom sie i stanie w nich Longin muzykant, ujec, kierego nojbardzij rada słochała, bo tyż żodyn jak łon niy rozprowioł tak piyknie o śląskich zwykach i starych bojkach. Ale coż to? Ja, ja ciotka Stazyja, baba łod Longina już sie zgorszyła łokropnie jak yno go bez łokno ujrzała, bo już czuła, że w Barborka chłopa krzyźbego mieć niy bydzie. Najlepszy by bolo dlo nij jakby Longin sie wcale na puzonie niy nauczoł grać. Ale jak już kiery w orkiestrze gorniczej boł, to daremne - w Barborka bez gorniczej pobudki miyndzy familokami kole gruby łobyć sie niy mogło. Stazyji już o to go

Tylko miłość liście na szybie wytłaczane mrozem nadchodzącej śmierci poniżej aura kwiatów w doniczce błyszcząca tysiącem srebrnych nitek poprzeplatanych żyłkami myśli łączy się z pępowiną chorego dzięki temu czuje się oderwany od głosów za oknem sygnał karetki słabnie zmieniając się w płacz w tej jednej chwili miłość silniejsza niż życie rozkwita nadając sens temu co dotąd było nieważne jasne cienie aniołów na ścianie powtarzają zawsze to samo tylko miłość zdolna jest wynieść każdą z istot do granic jej egzystencji tylko miłość przekracza granice nieba tylko miłość sprawia że umieranie jest jak koślawe krzesło - wystarczy lekko pchnąć, Mówi że jej mężczyzna jest po drugiej stronie zdjęcia kobieta o twarzy zardzewiałej łyżki. zastygła między workiem na rurce a dniem swojego urodzenia. modli się do ściany. mówi że jej mężczyzna jest po drugiej stronie zdjęcia. mowę pojedynczych kropel rozumie tylko kot na parkanie. wyczuwa jego ruchy. pragnie by przyszedł ogrzać jej stopy. kot o twarzy

Twoja komórka zadzwoniła po śmierci - sygnał z zaświatów. wypchnięto cię z kolejki albo z promu przez Styks. szum w słuchawce jak muzyka wnętrza muszli - szuranie ducha ślimaka. dopiero po twojej śmierci zmieniam się z kamienia w posąg – równie twardy ale oszlifowany. nie mogę tego powiedzieć – coś uwiera mnie w ustach jak dodatkowy język. nie mogę ci tego powiedzieć bo jesteś teraz wierszem z szuflady. jesteś wierszem z głębokiej szuflady zarastasz kurzem. Że jest ktoś po drugiej stronie morza że przypłynie nocą błyszczący jak spławik na wodzie a potem będzie nas łowił i że całe niebo pęknie od jęku. że wejdę teraz w nie napełnię wilgocią trzewia że zostawię swój strach w tej chłodnej otchłani. dopłynie tam gdzie zatopione dotąd nie odkryte miasto zamieszkałe przez ryby a w nim od wieków panuje pokój.

Kulawo kawka Narrator Posłochejcie mie ludkowie o gorniku wom opowiym, takim co już mioł pyndzyjo, no i baba mioł Łucyjo. Bernat, bo to o nim godka chałpka mioł i mioł zegrodka, chlywek mioł, w nim koza bioło. A za rajom tak to boło. Baba Łucyjo Bernat skończ już ta fajfka kurzić, a chyć sie roboty. Idź wykludzić koza do lasa, bo we chlywku meczy, głod mo. Bernat Ida, babo! Narrator Idzie Bernat, koza kludzi w las, kaj ni ma żodnych ludzi. Je tam cicho, szczuszczom stromy, Bernat je tym zachwycony. Koza szkubie trowka młodo. Bernat som do siebie godo. Bernat Jezderkusie, jak tu je piyknie, prowda koziczko? Choć tu mi baba sztyjc niy chalace o wszystko. Ale, coż to? Dyć tu leży ptoszek jakiś bolawy. To je kawka, kulawo je boroczka, choro. Wezna jom du dom opatrować. Narrator Wzion ta kawka, du dom leci. Dyć Łucyjo ni mo dzieci, bydzie łopatrować ptoszka, do mu ziorek jakich troszka, do mu wody do kochlika. Toć uciecha dlo gornika. Łucyjo Bernat, tyś