Dynkmal

 Dynkmal

Umrzył Richuś na ciśniyni, leży na kiyrchowie.

Niedowno go zakopali w zimnym, cichym grobie.

Familijo łod Richusia zaczyna się głowić,

jaki drogi dynkmal trza bydzie wystawić.

Poszła baba z cerom na kiyrchow szacować,

jaki Richusiowi mogby się podobać.

A dynkmale roztomańte: z marmura, kamiynio

i jeszcze inaksze . Rychtyg do zachcynio!

Jedne majom krziże, a inksze aniołki,

Przi jednych som ławki, kole inkszych stołki.

A jaki kwioteczki! A jaki ozdoby!

Rychtyg do zachcynio som nikiere groby!

A miyndzy grobami jak z bajki cudnymi

leży mały kopczyk usypanej ziymi,

a na tej kupeczce je z patyczka krziżyk,

a na tym krziżyczku siod se mały czyżyk.

Niy siod na gobowcu piyknym i ozdobnym,

łon śpiywoł na grobku, tym lichuśkim, drobnym.

Pomyślała wtedy baba łod Richusia:

„ Czy jo rychtyg dynkmal mieć bogaty musza?”

A mono tam Richuś żyje w szczynśliwości

 i dynkmal mu żodnej niy zrobi radości.

Czy niy lepi spomnieć se ło tym co było,

wiela się z Richusiym lot piyknych przeżyło.

Teroz je niyważne grobu łobstrojyni,

Ale o Richusiu zachować spomniyni.