Od lańcucha do szkowronka.

 

Lańcuch

Posłochej dobrze, grzeszny człowieku,

jak piykno Panna jechała poleku,

jechała poleku na małym yjzelku,

ze świyntym Jozefym i małym bajtelkiym.

Ciśli bez pioski na suchej pustyni,

poleku ciśli ku obcej ziymi.

W rukzaku Jozef dzierżoł lańcuch złoty

- geszyng łod krola, dobrej roboty.

I prziszoł wojok od złego Heroda

i świynty Jozef podropoł sie w broda,

bo wyjom wojok ze kapsy bodzioka,

toż Jozef wyjon lańcuch ze pojstrzodka.

I doł wojokowi tyn lańcuch ze złota,

a wojok poszoł do krola Heroda

pedzieć, że Panna i bajtel som w grobie.

A łoni z Jozefym poszli dalij sobie.

Chachor.

Jechała Panna na małym yjzelku

ze świyntym Jozefym i małym bajtelkiym ,

bez wielko pustynio, kaj susza i pioski,

niy boło tam rzyki, ani żodnej wioski.

Już pić się sromotnie bajtelkowi chciało

i klara bajtlowi kitka łodporzała

niy boło już wody w bani ani kapki

bajtelek mo łobie łodparzone szłapki.

I naroz zejrzała chałpka familijo,

fest się radowali Jozef i Maryjo,

a w chałpce samotno siedzi baba młodo,

a chłop jeji rabczyk, co ludzi okrodo.

I bajtla tyż majom, ale łon je chory,

niy pomogom jymu już żodne dochtory.

Ale wody podo, choć lynko sie chłopa,

niech jom polutujom, kie mo fest utropa.

I łobmyła Panna bajtelka w waszpeku.

Teraz dej se pozor, fest grzeszny człowieku.

jak baba rabczyka bajtla też umyła,

to woda z waszpeka jego uzdrowiła.

Potym poszli dalij Panna na yjzelku

ze świyntym Jozefym i małym bajtelkiym.

Poszli bez pustynio kajś do ziymi cudzej.

Jaki to boroczki dziwejcie sie ludzie.

Lipa i osika.

Jechała poleku piykno Paniynka

z chłopym Jozefym i małym bajtelkiym

na małym yjzelku dokupy jechali

bez srogo pustynia poleku deptali.

Goniły ich wartko oszkliwe wojoki,

co miały we kapsach fest łostre bodzioki.

I skryć sie niy boło kaj przed wojokami,

Coż tu teroz robić, dziwejcie sie sami.

Pan Boczek posadzioł na pisoku dwa stromy,

coby ciynia dały, bo bajtel zmynczony

Niech pod gałynziami tyż sie wszyscy skryjom,

wojoki przejadom, a łoni przeżyjom.

Osika i lipa liściow majom mocka,

łone ich przikryjom, choćby boła nocka.

Ńiech se pod ni wlezom ze swojim yjzelkiym

Maryja i Jozef, wroz z małym bajtelkiym.

Lipa już podźwigo gałynzie i czako,

inakszy osika, wylynkano tako,

że sie trzepie cołko, aż loto na boki,

lynko sie, że utnom ji głowa wojoki.

I niy wziyna bajtla pod swoji gałynzie,

lod tyj pory dzycko już się cołko trzynsie,

a lipa króluje i rzeźbom ś ni świątki,

bo skryła na yjzlu Maryja z Dzieciontkiym.

Kukowka 

Bez srogo pustynio i bez pioseki wielki

Jechała Maryjo ze swojim bajtelkiym

na małym yjzelku, co go Jozef pryczył,

niy wiedzioł, ze kierys sie za nimi smyczy.

Szukały bajtelka łoszkliwe wojoki,

a ta familijo ujrzała dwa krzoki

i się wartko skryła tam przed wojokami,

a łoni szli dali żołtymi pioskami.

Coż, kie przileciała kokowka i kuko,

że Herod bajtelka po pustyni szuko

i kuko, że w krzokach siedzi familijo,

tako je z kokowki łotlano bestyjo.

Ale te wojoki wcale niy słochały

i dalij se wartko kajś powandrowały.

A zmierzło kukowka za swoji kukani,

nikaj gniozda ni mo na wysiodowani.

Pociepuje jajca inkszym ptokom sztyjc,

pisklokow niy widzi i tak musi żyć.

Bo lepszy pysk trzimać, ani niy klaprować,

coby nic niy zbulić, yno coś budować.

Szkowronek 

Kludziła się drogom świynto familijo

na małym yjzelku , Jozef ze Maryjom

i maluśki bajtel w maluśki jakliczce,

naokoło rosły se pola pszyniczne.

Wszyndzi na tych polach robiły rolniki,

ciynżko miały dola taki robotniki,

a choć chlyb posioli, niewiela go mieli,

bo jodło bogoczom łoddować musieli.

Kidoł sie pot z czoła i kości bolały,

takigo boroka choroby chytały

i siły mioł mało, a tu robić trzeba,

coby niy zabrakło familiji chleba.

Dała bajtelkowi mamulka do gorści

konściczek marasu ze swoji litości

bo ni mioł łon graczki, toż lepioł z marasu

i ulepioł ptoszka, puścioł go do lasu.

I dol mu bajtelek pieśniczka skrzidlato

i śpiywo jom ptoszek w polu cołki lato,

jak jom kiery słyszy idzie mu robota

i sie otwiyrajom przed nim rajski wrota.

Tako to uciecha z małego szkowronka

zrobioło Dzieciątko na polach i łąkach,

tam kaj ludzie biydni uprawiajom rola

i już niy chalacom na ta ciynżko dola.

Mazurek