Wdowa i pszczoły.

Wdowa i pszczoły.

W jednej chałpie na rozdrożu

żyła wdowa po pszczelorzu.

Jak wyniośli chłopa w trule,

trzi zostały po nim hule.

W hulach małych pszczołek moc

miod zbiyrało dziyń i noc.

Wdowa z krauzom miodu stoła,

dała babom, co szły z pola,

dała miodu masarzowi

i starymu handlyrzowi,

dała bajtlom łod żebroka,

co sznupały po hasiokach.

Cygonowi miodu dała,

bo zajś krauza nazbiyrała.

Dała chłopu, co sioł zboże,

bo zajś miodu moc w kumorze.

To boł chyba jakiś cud!

Skąd sie yno broł tyn miod,

chocioż sztyjc go rozdowała?!

Skąd sie moc go tako brała?

Nazdowała matce cera:

- Coż rozdowosz miodu tela

żebrokowi, handlyrzowi

i starymu Cygonowi

zamiast trocha naszporować,

sprzedać, chlyw tu dobudować,

abo choć obiylić ściany,

zmiynić bifyj łodropany?!

Ale wdowa niy słochała

i miod dali rozdziylała.

Tak minyło rokow tela,

że te hule erbła cera.

Piyrsze darzył ji sie miod,

ale wroz sie skończoł cud.

Odkąd cera krauzy chowo

i w kumorze sztyjc ukłodo

pszczoły niy chcom robić miodu,

wroz przestały, bez powodu.

W końcu hule opuściły

i sie kajś blank wykludziły.