Blog po śląsku- Ewelina Kuśka : Gwara śląska

Danuta karmi świerszcze          na łące za stodołą jest miejsce gdzie przychodzą świerszcze. Danuta przynosi im okruchy swych dawnych miłości. obserwuje jak spijają krople potu pomieszane z mgłą za którą chowają się duchy przodków. drobne niteczki nerwów są jak makaron z odrobiną żywicy obumarłego drzewa w którym spróchniało dzieciństwo. Danuta karmi świerszcze. łza zdrapana z kart smutnej opowieści wystarcza dla całego stada. jeden smutek zaraża całe społeczeństwo. Danuta zatruwa smutkiem wszystkie swoje świerszcze. gdy już będą leżeć opite jej oddechem napełnione śliną wyssie z nich wszystkie szepty i nigdy już nie będzie samotna. Danuta karmi świerszcze a kiedy umierają ściąga z nich skórę. zakłada ją jak suknię. wkłada ich tożsamość na swoją nijakość płacząc łzami świerszczy gdy na ciemnym niebie gwiazdy jednostajnie zapalają się i gasną.

VII Postanowiła ugotować obiad. Ostatnio rzadko gotowała, jednak czasem nachodziła ją ochota na coś ciepłego. Najczęściej, kiedy miała chęć na ciepły posiłek gotowała zupę. Tym razem jednak zobaczyła w sklepie świeże serca z kurczaka i pomyślała, że przyrządzi sobie z z nich gulasz z ziemniakami i surówką. Kurze serca były ulubionym daniem Zygfryda, jej męża. Kiedy wiec wyjęła   z torby woreczek z zakrwawioną zawartością od razu sobie o nim przypomniała. Zygfryd zawsze kojarzył jej się z sercem – był przecież jedynym mężczyzną, którego kochała.   Wszystkie   wspomnieniu z nim związane   były cieple, gdyż mąż   w pełni zasługiwał na jej miłość. Choć rzadko spotykała się z innymi kobietami, gdyż na ogół unikała   damskich ploteczek, to i tak dość w swoim życiu nasłuchała się narzekań na niewdzięcznych, nieczułych i leniwych mężów, którzy myśleli tylko o sobie zaniedbując małżeńskie obowiązki, wszelkie jubileusze, prace domowe, albo co gorsza – byli zwykłymi zdrajcami. Zygfryd nie z

                                                                Czarownica - ballada pochodzi z książki " Skąd sie bierom diobły"

Wczas

Danuta rysuje swój własny świat                            bez polowania na ludzi. ziemia zebrana z kretowin wyjęta z głębokiego matrixu. wszystko co na niej rośnie żyje i krwawi. godła i sztandary ukryte pod korzeniami drzew butwieją. echo zamknięte w ciemnej jaskini. ślady na śniegu za progiem. na krzewach dzikie dzieci ćwierkają radośnie z wróblami. mali mężczyźni ukryci w macicach w pozycjach embrionalnych. matka zrodzona z wody zupełnie przeźroczysta odnalazła swe źródło. gwiazdy pachną czosnkiem i miętą. kiedy je rozczłonkowuje bladym tasakiem księżyca otwierają się jak kwiaty nabierają barw tęczy. drzewa jak krucyfiksy dają schronienie w cieniu swojego dostojeństwa. dom biały jak lniana chusta rozłożony na miękkim zielonym dywanie. w jedynym pokoju łóżko oddycha równomiernie. a pod poduszką brązowy kasztan pogromca reumatyzmu.

VI      Niektórzy, to mają pecha. W sklepie spotkała Traudkę. Sąsiadka od razu uraczyła ją opowieściami o wypadku w nocy. - Ten pierwszy trafił do szpitala. Taki młody! Ten drugi w niego uderzył – relacjonowała zadowolona, że może w końcu opowiedzieć o wszystkim komuś, kto nie był świadkiem wypadku. – A ty się nie obudziłaś? Masz bardzo twardy sen. - Jak to stary człowiek. – podniosła na nią wzrok zadowolona, że miała okazję podkreślić, iż jest tylko słabą staruszka, której nie trzeba się obawiać. – A ten, co trafił do szpitala, to bardzo ucierpiał? – zaniepokoiła się o człowieka, który nagle wydal   jej się bliski, odkąd stała mu się krzywda tuż pod jej oknem. - Chyba nie bardzo, ale zabrali go na obserwację. – Traudka coraz bardziej podnosiła głos z zadowoleniem widząc, że wzbudza zainteresowanie u coraz większej liczby klientów. Uwielbiała mieć coś ważnego do powiedzenia i być w centrum uwagi, a taka okazja rzadko jej się zdarzała. - To całe szczęście – ucieszyła się