Blog po śląsku- Ewelina Kuśka : Gwara śląska

  Jabłoń i starzik   Uchlasnył gałąź jabłoni podejcie rynka starziku spod cicho owoc ze stroma starzik umrzyli po cichu starzik umrzyli jak ptoszek zawrzyli łoczy zmynczone zaciśli sine pazury i książki w gości zamknione sztyjc gasnie świyczka i gaśnie wiater liściami ruszo jabłoń sadzili nosz starzik a somsiod jom dzisio spuszczo    

 

 

  Kiery pisze chyba wiysz, toż terozki czytej list.   List moj śla Ci z daleka, fort zza rzyk i zza gor, tam kaj czorno - zielone prostokąty som pol, tam kaj w raji tomaty śmiejom sie na czerwiono. Moja gymba zmynczono, choć na szpyrka spolono Bolom rynce i pukel na tym końcu mie świata, a nojbardzij zajś serce czerwiyńsze niż ta tomata. Jak nikiero puknyto czorny ślimok już toczy, tak żol zżyro mi sece, płaczka ciśnie sie w łoczy. Jak nikiero słoneczko na rudzynka smyrszczyło, tak mi dusza sam uschła, co jom tynskność tak zbiyro. I jak lygna na wieczor pod miesiączkiym lyniwym, myśla se żejś ty dzióbku tyż je tak nieszczynśliwy. I se myśla że w doma tyż spominosz przed spaniym wyjechane na saksy twoji słodki kochani. Już w rukzaku sztyjc macom, szekulady ukłodom, bajtli nimi podziela jak przijada już do dom. A dlo Ciebie mom kusku wielki...jak już przijada, a tak słodki jak żodno niy ma szekulada. Toż czakom już yno, kiedy z Tobom sie złącza,

 

W rajza po skarb Jak yno zaczynają sie feryje zarozki i bajtle i wielcy myślom o dalekich rajzach. Ci, kierzi majom wiyncyj w kabzie mogom wybrać sie fligrym na jaki rajski wyspy za sztyry morza, a zajś inkszym muszom styknyć wywczasy pod starom dobrom gruszom. A kaj bez lato razowali nasi prastarziki? Niykierzi tyż zwiydzali daleki krainy, ale boli i tacy, co wybiyrali się do gor coby szukać skarbow, kierych we skałach skryły diobły i inksze szprytne stwory przed ludzkimi łoczami. Tam, we ciymnych zapadlinach i pod ziymiom wachowały tego złota. Myślicie mono że to som yno bojki? Ale, kaj tam! Nojczynścij wysznupować skarbow wybiyrały sie nasze śląski i słowacki grubiorze, kiere miały doświadczyni w kopaniu pod ziymiom. Niż taki sznupok złota zajechał na koniu, abo i zaszoł piechty we Karkonosze, abo w bardzij niebezpieczne Tatry, piyrsze musioł se narychtować roztoliczne klamory, jak na tyn przikłod świyncono kreda, sznorek naszmarowany wynżowym sadłym i żołciom szczuki, magnes,

Pieśniczki dla zespołu „ Jastrzymbioki” Wionku mój. I Wionku   mój niech rzeka cie poniesie W cicho noc po falach wody płyń. Niech zowiszczom mi przocio duchy w lesie, Niech zowiszczom przocio duchy w sercu mym. II Synku mój wypatruj wionka mego. W cicho noc niech niesie go mój głos. Fale rzyki zanieście go do niego. Wodo niyś daleko utynskniony głos. III Serce me ucholkej wody rzeki, Serce stoj! Na chwila przestoń bić. Cichnie sowy hukani fest daleki. Niech ustanie świat, aż serce zacznie bić.

Staro pieśniczka

Pamiynci potka.  Szoł Jerzik do nieba na jednej szłapie a wartko choć kryka pociep we trule. i po co żejście dowali tyn kulas sztuczny do ziymie? Tam cilip w glasce maluśki niesie mi głos z gałynzi stroma mały chroboczek co żyje z kiyrchowa jak tyn kopidoł skrzidłami szuści. maj idzie krzipopom od płota. chalo mie anioł po licu skrzidłym swojigo przocio.   cicho noc przidzie tukyj -   tam wiecznie modro. niy ślimtej potek na cyji ci gro.                                                                     

Wdowa i pszczoły. W jednej chałpie na rozdrożu żyła wdowa po pszczelorzu. Jak wyniośli chłopa w trule, trzi zostały po nim hule. W hulach małych pszczołek moc miod zbiyrało dziyń i noc. Wdowa z krauzom miodu stoła, dała babom, co szły z pola, dała miodu masarzowi i starymu handlyrzowi, dała bajtlom łod żebroka, co sznupały po hasiokach. Cygonowi miodu dała, bo zajś krauza nazbiyrała. Dała chłopu, co sioł zboże, bo zajś miodu moc w kumorze. To boł chyba jakiś cud! Skąd sie yno broł tyn miod, chocioż sztyjc go rozdowała?! Skąd sie moc go tako brała? Nazdowała matce cera: - Coż rozdowosz miodu tela żebrokowi, handlyrzowi i starymu Cygonowi zamiast trocha naszporować, sprzedać, chlyw tu dobudować, abo choć obiylić ściany, zmiynić bifyj łodropany?! Ale wdowa niy słochała i miod dali rozdziylała. Tak minyło rokow tela, że te hule erbła cera. Piyrsze darzył ji sie miod, ale wroz sie skończoł cud. Odkąd cera krauzy chowo

I Blyskła piyrszo żołto gwiozdka na niebie w Wilijo znak to że już porodziła Paniynka Maryjo a kaj ciepła swe promyczki zakwitały róże bo to dzisio na świat prziszoł Jezus- Dziecia Boże Kajś we śniegu, kajś pod lodym róza płatki suje lod rozpuści yno kiery z cołkich sił miłuje, lod rozpuści yno kiery mo serce łogniste jak tyn bioły śniyg na dworze tak festelnie czyste . II Rychtuj synku do Wilije bo już gwiozdka blysko, złotym blyskiym topi serca i łoświytlo wszystko. Rychtuj wartko łobrus, świyca! Piyczcie muter ryba, bo Dzieciątko już do łokna klupie w ciymno szyba. A w tyj gołce, w tyj czerwionej gymba starki urobionej, zmarszczkom gymba przełorano, stojom starka zadumano, zaglądajom na betlejka, kaj Dzieciątko małe, spomniajom se ta starka swoji życi całe. Rychtuj synku talyrz wiyncyj, bo tak zrobić trzeba, trza pamiyntać o żebrokach , co niy majom chleba.   I o bajtlach trza pamiyntać, o tych wszystkich małych, co mamulki na swaczy

Gwiozdka mi spomino. I Świyć już miesiączku, świyć, na niebo czorne lyź. Ref. Gwiozdka mi spomino ta nocka jedyno, Gwiozdka mi spomino   że Jezus narodził się. II Niebo sie roztworzy, droga nom pokorze. III Kludzi przocio droga do serca łod Boga. IV Gwiozda nos pokludzi do serc wszystkich ludzi.

                                                                Czarownica - ballada pochodzi z książki " Skąd sie bierom diobły"