Kowol i śmierć

Kowol i Śmierć

Tata łod Józika Hojki
piyknie umi bojać bojki,
a rozprowio fest ciekawie.
Bajtle siednom se na ławie
i słochajom opowieści,
że aż w głowie sie niy mieści
co tak cicho wroz je w doma.
We fotelu drzymie oma,
w piecu klupie cojś i strzylo,
a tatulek tak zaczyno:
- Przed wiekami, przed downymi
jedyn człowiek żoł na ziymi,
co Pon Boczek go poskłodoł
z gliny pociapranej z wodom.
Adam – bo to o nim mowa,
hned poprosioł o połowa
swoja drugo, czyli Ewa,
ta co jabłko zjadła z drzewa.
Potym, jak już dzieci wiycie,
ciynżko boło im na świecie,
mieli bajtle, wnuki potym.
Mierzło im sie ze żywotym,
bo lot mieli już bez liku,
bolom kości już starzikow
i choroby gnymbiom sztyjc,
aż łobrzidło im sie żyć.
Toż Pon Boczek w swej litości
stworzył baba, same kości,
doł ji płachta, kosa w gość
i tak pado:” Zycio dość!
Kiery stary śmierć go skosi,
choćby niy wiym wiela prosioł,
niy pomoże łodtąd nic,
kożdy bydzie trocha żyć.
I zaczyna tyrać smierć.
- Tyn lot dziesiynć, tyn mo piynć,
a tyn chwila mo żywota,
tako śmiertki je robota.
Ale ludzi boło mało
i niewiela umiyrało,
śmierć roboty moc niy miała,
toż łokropnie zbachraciała.
Tak minyło rokow mocka.
Czy to dziyń je,czy to nocka,
to umiyro ludzi siła,
toż ta kosa sie stympiła.
W jednej wsi żoł kowol Bronek,
co podkuwoł ludziom konie
i do niego to bezmała
śmierć kiejś wieczor zaklupała.
- Nabruś mi ta kosa – pado-
a jo byda bardzo rado
i niy skosza głowy ci
dokąd som niy powisz mi,
że ci życi już łobrzidło.
A tu jeszcze mosz mazidło,
jak kierego posmarujesz,
to mu życi łodratujesz,
bo lyk to je na choroby,
kto umiyro, bydzie zdrowy.
Ludzie bydom ci płacili
za ta maść i łod tej chwili
bydziesz mioł piniyndzy masa.
Yno dobrze nabruś kosa !
No i rychtyg Bronek brusi,
bo być łostro kosa musi.
Jak śmierć yno sprugowała,
bardzo sie uradowała.
Łodtąd kowol boł bogaty,
kupioł chałpa, spłacioł raty.
Choć rownioki umiyrały,
łon w dostatku żyje dali.
Już i wnuki mu umrzyły,
a łon mocny, pełny siły.
Aż Pon Boczek śmierć łobryczoł.
- Dość mo kowol tego życio!
Idź! Nagodej mu, że trzeba
w końcu dostać sie do nieba.
Poszła śmiertka do kowola.
- Tako je Pon Boczka wola,
musisz życi już łoddowć,
prziszłach ci to tuplikować.
- Dobre, kie już umrzić musza,
ale piyrsze co nabrusza
zajś ta kosa – pado kowol –
bo cojś mi sie niy podobo,
ni ma łostro już jak trza.
Przidź se po nia za dni dwa.
Poszła. Łomie kowol głowa
jako życi by zachować.
Zrobioł kosa z drzewa nowo
i na strzybno pomalowoł.
A za dwa dni śmiertka klupie.
- Czy je kowol we chałupie?
A czy kosa nabruszono,
boch z robotom je spóźniono?!
Łapła kosa i kowola
przejechała po bachorach.
Ale coż to?! Bronek żyje,
wartko sie pod prykiym kryje.
Jak to śmiertka uwidziała,
Ze ściekłości aż zbielała
wyblyszczyła strasznie łoczy
i pod prykol jak niy skoczy.
Jak jom tako zejrzoł kowol,
to sie zaroz wysztrekowoł
i ze strachu umrzył w chwila,
co tak straszno sie zrobiła.
Chodzi teraz śmierć po świecie
i drzewiano kosa niesie,
a kto ujrzy jom umiyro,
co tak straszno je bestyjo.