Przejdź do głównej zawartości

Złoto przinosi śmierć

Złoto przinosi śmierć

Kiejś rozprowiały w Połomii starki o trzech karlusach łod jednyj matki,
o trzech bracikach fest urodziwych, ale chacharach na złoto chciwych,
co im śmierdziała bardzo robota, za darmo chciało sie synkom złota.
Roz tyż se idom i rozprowiajom, kierego łokraść tym razym majom.
Wtym widzom z dalsza kole strumyka pochylonego nisko starzika,
co krykom piere kupa piniyndzy. – Łobejrzcie bracia! Podźcie tu pryndzyj!-
woło tyn piyrszy. Flot lecom wszyscy. – Czamu pierecie hołda piniyndzy!?
Lepszy ich dejcie nom – grzecznie proszom. – Ale piniondze te śmierć przinoszom-
pado tyn starzik – tymu ich piera. Śmiejom się synki – mocie ich tela,
że yno szczynści dać mogom wielki, szumne pałace, szykowne frelki,
dobre jedzyni i piykne szaty. – Ja, godo starzik – je żech bogaty.
Jak chcecie, biercie ta kupa cało, bo mie sie złota już odechciało.
I poszoł starzik se drogom dali, a synki złoto w kapsy zbiyrali.
Ale jak yno go pozbiyrali, to miyndzy sobom się wadzowali.
- Som my niyrowno tym podziylyni, jedyn mo wiyncyj, a drugi myni-
- pado nojstarszy – Nazod wyciepcie i zajś na kupki złoto podzielcie.
Toż tak zrobili. W końcu uznali, że przi podziołce bardzo zgłodniali.
- Niech idzie jedyn na torg do miasta i kupi woszty, chleby, umasta
co se pojymy. I jedyn szoł, a jak już w mieście na torgu boł
tak se pomyśloł: „ Braci otruja, do jodła czego zaroz nasuja.
Po co sie dzielić tym złotym mom, jak moga wszystek mieć go se som”.
Jak se pomyśloł, tak zrobioł zaro. Tymczasym bracia tak se godajom:
- Lepszy we dwójka się podzielymy, trzecigo brata zajś zabijymy.
Postanowili i tak zrobili, jak bracik prziszoł to go zabili.
Potym porządnie oba pojedli i chned otruci przi lesie legli.
I prziszoł starzik co doł im złoto, wszystek pozbiyroł, ciepnył pod płotym
i piere krykom wiela sił mo. A praje chlopow dwóch starszych szło.
Podeszli bliżyj i zaglondajom. – Lepszy nom dejcie złoto – godajom.
- Chcecie, to biercie ta kupa cało, mie sie piniyndzy już odechciało.
I poszoł starzik se drogom dali, a chłopy złoto w kapsy zbiyrali.

Komentarze

Prześlij komentarz

Gwara śląska najgryfniejsze wlazowania

Kuloki i hajcongi

Jak już przidzie styczyń to praje dycko je bioło za łoknym, aże bioło, autami ludzie niy poradzom wyjechać ze swojich placow skuli śniegu, a kaj człowiek sie yno niy podziwo, lotajom ludziska po szesyjach z roztomańtymi hercowami i inkszymi łopatami i łodciepujom te wielki hołdy. Wszyndzi je gładko i trza dować pozor jak sie idzie we ważnej sprawie na klachy do somsiadki, abo do roboty. A jak je zima w chałpach! Trza hajcować we wszystkich piecach, bo inakszy pazury łod mrozu ulatujom. Jo dycko myślach że nojlepszy sie majom ci, kierzi miyszkajom na blokach, bo dycko majom ciepło, niy muszom sie marasić wonglym, ani wachować piecow, coby w nich niy zagasło, ale ostatnio słysza, że i na blokach ni ma tak blank dobrze, bo bezmała som tam jakiś haje o liczniki przi tych fojercongach. A zajś jak kiery miyszko we swoji chałpie, to musi już na jesiyń sie o wongel starać, a w zimie niy umi se bez żodnej komedyje ponść z chałpy, bo zarozki we piecu zagaśnie i kaloryfer zamiast parzić po puk...

Przepisy po śląsku - Pikelsznita

Pikelsznita z ajerkoniakiym Pieczymy dwa biszkopty w bratrule – jedyn bioły i jedyn kakaowy. Oba mażymy ajerkoniakiym. Bierymy liter mlyka i warzymy dwa budynie śmietonkowe, mogymy tam dosuć trocha wanilie. Do krymu dodować po troszce ubitego fajnie masła, kierego bierymy kole szterdzieści deko. Sztyjc miyszać, coby sie cfołki niy porobiły. Krym mazać hrubo miyndzy biszkopty polote ajerkoniakiym i trocha po wiyrchu. Jak kiery rod, to może se to pomazać z wiyrchu polywom szekuladowom.

Bajka o śwince po śląsku

Bajka o śwince                                     Babuć Kulo sie po placu babuć we marasie, rod w gnojoku ryje, po pije w kalfasie, kaj je reszta wopna i stare pająki, co się przipryczyły zza płota łod łąki. Gryzie babuć   wongel jak słodki bombony, po pije go wodom, kaj gebiz łod omy leżoł zmoczony. Woda zzielyniała, skuli tego bardzij mu tyż szmakowała. Zeżro wieprzek mucha,   ślywki ze swaczyny, po ym se po prawi resztom pajynczyny. Godali nom   oma, że nikierzi ludzie som gynau zmazani, choćby te babucie. Dejmy na to ujec, jak przidzie naprany, tyż jak wieprzek śmierdzi i je okulany. Śmiejymy sie z wieprzkow, ale wszyscy wiedzom- kożdego   babucia kiedyś ludzie zjedzą.