Sprzedawczyni Magda.
Najgorsze są dojazdy. Żeby zdążyć do pracy muszę wstawać o piątej, potem zrywam z łóżka najmłodszego synka i po pół godzinie siedzimy w pierwszym autobusie, znów przesiadka, potem z synkiem do teściowej i dopiero do pracy. Gdyby nie to, że najstarszego wychowuje teściowa z mojego pierwszego związku, a ten średni jest u mojej mamy nie dałabym rady. A w pracy nikt nie pyta czy człowiek zmęczony jest. Niektórzy klienci są naprawdę wredni, zawsze im coś nie pasuje. A to, wiecznie uważają, że towar nie świeży jest, a to, po pięć razy sprawdzają czy aby reszta się zgadza, a ty człowieku uśmiechaj się do nich – że to niby taka zadowolona jestem. Szef to zawsze by chciał żebyśmy zostawały po godzinach. A kto mi za to zapłaci! No, niby potem rzuci jakąś premią, ale na co te grosze wystarczą! Chyba tylko na te autobusy. A po południu ta sama droga, z tym, że jeszcze tego średniego odwiedzam przed wyjazdem do domu. W końcu ktoś musi mu sprawdzić czy lekcje odrobione, albo przytulić. Każde dziecko potrzebuje przecież bliskości matki. W domu jestem wieczorem. Tam wszystko czeka – pranie, zmywanie, jakiś obiad upichcić, mój Mirek jak zwykle pijany w łóżku. Czy to się nigdy nie skończy?
A, bo to dlatego, że od młodości nie miałam szczęścia do mężczyzn. Koleżanki znajdywały sobie samych porządnych, ze stałą pensją. Ja zawsze miałam pecha. Jak z Radkiem zaszłam w ciążę, to ani słyszeć o dziecku nie chciał. A rodziców miał porządnych, Mówili, że zajmą się wnukiem, niczego nie chcieli w zamian, twierdzili, że taka młoda osoba jak ja nie da sobie rady z dzieckiem. Najpierw uparłam się sama go wychować i całkiem dobrze sobie radziłam, ale kiedy poznałam Czesława, było gorzej z tym wychowywaniem. Bo Czesław marzycielem był, chciał mnie zabrać w podróż dookoła świata. Ileż to najeździliśmy się po wycieczkach. Mareczek począł się właśnie na jednej z nich Ale cóż, kiedy wraz z ciążą skończył się romantyzm Czesława. A jak się zapierał, że to niby nie jego to dziecko jest. Łajdak! Dobrze, że pracę stałą miałam w restauracji, źle nie było i dopóki ciąża była niewidoczna mogłam być kelnerką. Najstarszym Mareczkiem nie miałam już naprawdę kiedy się zajmować – całymi wieczorami praca, ciąża i rodzice wściekli. A ci byli teściowie wciąż nalegali. Teraz myślę , że dobrze zrobiłam, oni zapewnią mu lepszą przyszłość, bo oni dziani są i cierpliwość do dziecka mają. A Mareczek nerwowy był, absorbujący od samego początku.
W końcu sąd przymusił Czesława do płacenia alimentów i mama mi wtedy bardzo pomagała. I po co taka głupia byłam! Tak to jest gdy człowiek ma za dużo czasu wolnego – wtedy głupot się chce. Rodzice mówili:
- Nie musisz Magda pracować, lepiej zostań w domu i zajmij się dzieckiem.
Tata emeryturę miał niezłą, ale nudno tak w domu od rana do wieczora. A wieczorami to mężczyzny mi się chciało, oj jak się chciało.
Leszek sam się napatoczył, po prostu na zakupach najpierw o ogień poprosił, potem rozmawialiśmy długo. Boże, jaka ja byłam zakochana!
- Mamo, pójdę do pracy. – oznajmiłam kiedyś w domu – Nie chcę żyć na waszym garnuszku.
Rodzice protestowali, ale nie słuchałam. W sklepie mi się spodobało i Leszek przychodził, rozmawialiśmy. Wiedziałam, że pije, ale, że tak się stoczy nie przypuszczałam. Chciałam żeby się ze mną ożenił, bo w końcu panienką ciągle byłam, ale on już kiedyś miał żonę. Zrozumiałam. To trudne tematy - oboje byliśmy po przejściach. Kiedy zaszłam z nim w ciążę mama wściekła się. Do tej pory nie mogę zrozumieć o co jej chodziło. Chciałam się tylko usamodzielnić.
Gdyby nie alkoholizm Leszka wszystko potoczyłoby się inaczej. Ciągle jeszcze wierzę , że opamięta się i zacznie pracować. Wtedy rzucę tym handlem, zabiorę do siebie starsze dzieci i będziemy żyć jak przykładna rodzina.
Najgorsze są dojazdy. Żeby zdążyć do pracy muszę wstawać o piątej, potem zrywam z łóżka najmłodszego synka i po pół godzinie siedzimy w pierwszym autobusie, znów przesiadka, potem z synkiem do teściowej i dopiero do pracy. Gdyby nie to, że najstarszego wychowuje teściowa z mojego pierwszego związku, a ten średni jest u mojej mamy nie dałabym rady. A w pracy nikt nie pyta czy człowiek zmęczony jest. Niektórzy klienci są naprawdę wredni, zawsze im coś nie pasuje. A to, wiecznie uważają, że towar nie świeży jest, a to, po pięć razy sprawdzają czy aby reszta się zgadza, a ty człowieku uśmiechaj się do nich – że to niby taka zadowolona jestem. Szef to zawsze by chciał żebyśmy zostawały po godzinach. A kto mi za to zapłaci! No, niby potem rzuci jakąś premią, ale na co te grosze wystarczą! Chyba tylko na te autobusy. A po południu ta sama droga, z tym, że jeszcze tego średniego odwiedzam przed wyjazdem do domu. W końcu ktoś musi mu sprawdzić czy lekcje odrobione, albo przytulić. Każde dziecko potrzebuje przecież bliskości matki. W domu jestem wieczorem. Tam wszystko czeka – pranie, zmywanie, jakiś obiad upichcić, mój Mirek jak zwykle pijany w łóżku. Czy to się nigdy nie skończy?
A, bo to dlatego, że od młodości nie miałam szczęścia do mężczyzn. Koleżanki znajdywały sobie samych porządnych, ze stałą pensją. Ja zawsze miałam pecha. Jak z Radkiem zaszłam w ciążę, to ani słyszeć o dziecku nie chciał. A rodziców miał porządnych, Mówili, że zajmą się wnukiem, niczego nie chcieli w zamian, twierdzili, że taka młoda osoba jak ja nie da sobie rady z dzieckiem. Najpierw uparłam się sama go wychować i całkiem dobrze sobie radziłam, ale kiedy poznałam Czesława, było gorzej z tym wychowywaniem. Bo Czesław marzycielem był, chciał mnie zabrać w podróż dookoła świata. Ileż to najeździliśmy się po wycieczkach. Mareczek począł się właśnie na jednej z nich Ale cóż, kiedy wraz z ciążą skończył się romantyzm Czesława. A jak się zapierał, że to niby nie jego to dziecko jest. Łajdak! Dobrze, że pracę stałą miałam w restauracji, źle nie było i dopóki ciąża była niewidoczna mogłam być kelnerką. Najstarszym Mareczkiem nie miałam już naprawdę kiedy się zajmować – całymi wieczorami praca, ciąża i rodzice wściekli. A ci byli teściowie wciąż nalegali. Teraz myślę , że dobrze zrobiłam, oni zapewnią mu lepszą przyszłość, bo oni dziani są i cierpliwość do dziecka mają. A Mareczek nerwowy był, absorbujący od samego początku.
W końcu sąd przymusił Czesława do płacenia alimentów i mama mi wtedy bardzo pomagała. I po co taka głupia byłam! Tak to jest gdy człowiek ma za dużo czasu wolnego – wtedy głupot się chce. Rodzice mówili:
- Nie musisz Magda pracować, lepiej zostań w domu i zajmij się dzieckiem.
Tata emeryturę miał niezłą, ale nudno tak w domu od rana do wieczora. A wieczorami to mężczyzny mi się chciało, oj jak się chciało.
Leszek sam się napatoczył, po prostu na zakupach najpierw o ogień poprosił, potem rozmawialiśmy długo. Boże, jaka ja byłam zakochana!
- Mamo, pójdę do pracy. – oznajmiłam kiedyś w domu – Nie chcę żyć na waszym garnuszku.
Rodzice protestowali, ale nie słuchałam. W sklepie mi się spodobało i Leszek przychodził, rozmawialiśmy. Wiedziałam, że pije, ale, że tak się stoczy nie przypuszczałam. Chciałam żeby się ze mną ożenił, bo w końcu panienką ciągle byłam, ale on już kiedyś miał żonę. Zrozumiałam. To trudne tematy - oboje byliśmy po przejściach. Kiedy zaszłam z nim w ciążę mama wściekła się. Do tej pory nie mogę zrozumieć o co jej chodziło. Chciałam się tylko usamodzielnić.
Gdyby nie alkoholizm Leszka wszystko potoczyłoby się inaczej. Ciągle jeszcze wierzę , że opamięta się i zacznie pracować. Wtedy rzucę tym handlem, zabiorę do siebie starsze dzieci i będziemy żyć jak przykładna rodzina.
Komentarze
Prześlij komentarz