Jaskółka

Jaskółka

 

To, co powiym, je to prowda, że kiejś przed wiekami

Śląsk napadły wojowniki z krziwymi ślypiami.

Zwały łone sie Tatary, ludzi brały w jasyr,

podpolały wsie i chałpy. Złe to boły czasy.

A przi lesie za osadom żoł Bartoń z Kornelom

i ze swojom roztomiłom Agatkom, ich cerom.

Mieli ś ni yno pociecha fest na stare lata,

Bo robotno boła, piykno ta jejich Agata.

Aż na jesiyń, jak jagodki, ziymioczki i grziby

wloz do chałpy naroz Tatar, ciymny i łoszkliwy.

Łapnył dziołcha za warkocze i przed siyń wysmyczoł,

swjonzoł ci jom na powrozek, jak barana pryczoł.

Ja, minyła jesiyń szaro, po ni prziszła zima,

beczom łoba stare łojce, bo Agatki ni ma.

Rzyko muter do Maryje i sztyjc prosi Boga,

coby cera zawitała kiejś do łojcow proga.

A w dalekich strona dziołcha to samo prosiyła,

aż Maryjka wysłochała, w ptoszka jom zmiyniła.

I jak yno wiosna prziszła, podziynkować Bogu,

już jaskółka mało śpiywo u swych łojcow progu.

I uwiła małe gniozdko pod strzechom łojcowom,

zniosła jajca i starzikom piykne wnuki chowo.

A do chałpy zawitało szczynści wroz z ptoszkami,

łojce byli jacyś zdrowsi, dziwili sie sami.

Jak markotno prziszła jesiyń i padało srodze

już jaskółki w gniozdku ni ma, już je, już je w drodze.

Tam, kaj w jasyr boła wziynto teroz przezimuje,

ale za rok zajś przileci, ta myśl jom raduje.

Tak naplongło sie jaskółek na caluśkim świecie.

Skąd się wziyny? Dyć ze Śląska! Terozki już wiycie.