Moj z mojom.

 

Moj z mojom.

W czasach , kierych ani nojstarsi staroszkowie niy pamiyntajom chodzoł se Pon Boczek ze świyntym Pietrym po świecie i nauczoł. Jednego razu pogoda boła piykno, aże piykno. Polne leluje aż biole gymbiczki pozawiyrały, coby klara ich niy popolyła, roztomańte chroboczki kryły się do ziymi, a ludziska przerywali robota i lygali do ciynia. Pon Boczkowi tyż fest sie pić chciało, toż wyglondol za jakom studniom, a już nojlepszy by boło, jakby kole nij rosnyl srogi strom, coby szło pod nim dychnyć, bo na szłapach już sie plynskyrze robiły od deptanio polnych drogach. Wtynczas świynty Pieter ujrzoł łogromnie gryfno dziołszka w polu kole studnie, kiero nabiyrała ciynżki kible wody, a uśmiychniono przi tymu boła, choćby we gorściach dzierżała font piyrzo, a ni taki sromotny ciynżor. Świynty wroz z Pon Boczkiym podeszli bliżyj, a frelka bez godki podała im po szolce wody. Piyknie podziynkowali, a Pon Boczek jeszcze jom poblogosławili za ta posługa.

• Ciekawe jakigo tyż galana dostanie ta dziołcha – zamyślił sie świynty Pieter. - Kie je tako dobro, to pewnikym jeji chłop bydzie robotny jak mało kiery i bydzie sie fest o nia staroł.

Na to Pon Boczek usmiychnyli sie pod nosym i padali;

- Podź do wsi, a jo ci pokoża tego istnego.

I toż,, jak sie znodli we wsi ujrzeli jednego synka, kiery leżoł pod stromym i czakoł aż mu jako trześnia do gymby wpadnie. Naokoło leżało moc trześni, ale łonymu boło za gniło po kiero sie schylić, abo choćby rynkom siągnyć. Jak ujrzoł Pon Boczka ze świyntym, to yno splunyl przed sia i ni mioł dlo nich żodnego dobrego słowa.

• Coż to za buc i leber pierziński!? - znerwowoł sie świyty Pieter. – Dyć, jako to zeżyje taki nierob łotlany.

Na to Pon Boczek zajś sie uśmychnyli i pedzieli;

• To je tyn istny, za kierego sie wydo ta dobro i robotno frelka, co my jom przi studni trefili.

• Jako to być może?! Tako dobro dziołcha z takim chacharym?

• Ja – odpedzieli Pon Boczek.– Kieby ni ta dziołcha to z tego synka by nic niy bydzie, a tak

  być musi, że łona ś niego człowieka zrobi i dziynki nij tyn lyń z głodu niy zemrze. Bo tak już je , że moj z mojom, niy mogom być łoba jednacy, a musi tak być, że jedyn drugigo ciągnie i jedyn drugimu pomogo. Bo żodyn niy żyje na tym świecie dlo sia i kożdy swoj krziż musi mieć.Ty Pieterku nic na to niy poradzisz i mono terozki tego niy poradzisz spokopić, ale Pon Boczek wiy co robi.