Trzi życzynia Herberta
Prawiła mi ciotka jak żech boła mało,
że w lesie Hermaniok żyła baba staro,
mało miała chałpka, ziela w ni warziła,
a kożdy dziyń rano ciynżki chrust nosiła.
Szoł roz chłop łod ciotki, Herbert mioł na miano
tyż po chrust pod blacha do lasa wczas rano.
Naroz kieryś kwionczy i stynko na trowie.
Dyć to staro baba! Pado – Niy to zdrowiy
co to kiejś bywało, siły niy ma tela,
a drzewa trza naniyść wiyncyj na niedziela.
Strzylo stary pukel pod takim ciynżarym.
Źle je fest na świecie samej babie starej!
Zlitował sie Herbert, wzion drzewo i niesie,
kludzi go ta baba ku chałpce po lesie.
Jak byli pod progiym piyknie mu dziynkuje
i życzynia spełnić aż trzi obiecuje.
Prziszoł Herbert du dom, ciotce opowiado
jako z tej pomocy była baba rado.
a na stole łobiod : żur i jajca dwa.
- Przidołby sie konszczek jeszcze wosztu pra?
Jak to pedzioł Herbert naroz dziwy, czary!
Konsek wosztu leży! Rychtyg niy do wiary!
Kiwie ciotka głowom – Coż za gupi ciela!
Czamu żeś zażądał chłopie tak niewiela!
Mog żejś żądać złota, a tyś wosztu chcioł!
Czamu ci Pon Boczek taki rozum doł?!
A wiysz o co teroz ta baba poprosza?!
Żeby ci pieronie woszt prziros do nosa!
Jeronie! Pieronie! Coż sie naroz robi!
Woszt wisi na nosie! Niepiyknie go zdobi.
Chce go urwać Herbert, ale dyć to boli!
Naciągają z babom nos ku samej zoli,
a wszystko darymne woszt prziros do nosa.
- Wiysz ty babo teroz o co jo poprosza?!
Niech zaro woszt z nosa łodpadnie na ziymia.
Zmarnowali z babom wszystki trzi życzynia.
Komentarze
Prześlij komentarz