Stacja XIII
Uciyrają ciompa, sztyjc cie obciyrajom,
klupiom cie po puklu – bezmała ci przajom.
Czoszom twoji szkuty, choćby boły cudze.
Pojeść ci dowajom jacyś cudzi ludzie.
Ty, jak sztajfny kulok, cołki rozciągniony
z przilepionom maskom, leżysz uśmiychniony
i rozkłodosz rynce bardzo zchacharzone,
gorści przebodzone, szłapy poranione
od starej egzymy. Kuckosz, jak nojynty,
a Anioł nad tobom godo, zejś je świynty.
Syjmujom cie z pryka, jak Pon Boczka z krziża,
niesom cie do siyni, mijosz siebie w dźwiyrzach.
Pasujom do skrzinki twoji chude kości,
a ty sie uśmiychosz do swoich starości,
bo tys je jak rzeka, swoji prądy miywosz,
dali żejś je sobom, choć sie niy odzywosz.
Furgosz nad szłapami, nad karkiym, nad głowom,
je żejś taki sztajfny, a dali żejś sobom.
Komentarze
Prześlij komentarz