Gryjta i Wikuś

Wiela je po ślubie Gryjty i Wikusia?

Zaroz!...Niech pomyśla, porachować musza.

Wiym! Dwadzieścia rokow majom łod wesela,

ale choć grosz majom, to majom niewiela.

Wszystko skiż Wikusia. Na chałpa mu szkoda,

sztyjc szpruje światło, gaz, jodło i woda,

sztyjc ta sama pralka, meble, lonty, graty,

a wszystko skiż chłopa, co tak je chamiaty.

Jak Gryjta co kupi, zarozki je ściekły,

aż w końcu...sie garce na blasze rozciykły.

- I w czym byda warzić? Z garca leci woda

- beczy Gryjta, chłopu na garce zajś szkoda.

Coby jom niy słyszeć, flot uciyk do pola.

- Grosza ze szporkasy ruszyć niy pozwola!!

Wnerwiła się baba, do antryju poszła,

wszystki Wikusiowe strzewiki wyniosła,

wysmyczyła z ławki stare guminioki,

potym do pojstrzodka wciepała ziymioki.

A potym sztolkapy se narychtowała

i miynso w nich piykła, ajlauf zakłocała,

a nudla zrobiła w laczach Wikusiowych.

- Jeszcze to zawarzić i łobiod gotowy!

Kurziło się z blachy, gumoki gorały,

zandale pyrszczały, sztolkapy śmierdziały,

a bez łokno para i kurz czorny leci,

somsiady się dziwiom, zaglondajom dzieci.

Aż Wikuś uwidzioł w polu czorny kurz.

- Dyć to z moji chałpy! Du dom leca już!

Czy to chałpa gore!? Czy zatkoł się kumin!?

Dziwuje się Wikuś i nic niy rozumi.

Wlazuje do kuchnie, aż z wrażynio siod

i łobloł po plecach blank zimny go pot.

- Czyjś ty zgupła babo? Co żejś uczyniła!?

- Jo? Łobiod w strzewikach se dzisio warziła.

Dyć garcow ni momy, a stojom strzewiki,

 zamiast w ławce leżeć zastompiom tygliki,

zastompiom gorneczki na zołza i woda,

na zupa, ziymioki, bo na nowe szkoda.

- A moji strzewiki!? Wszystki som zniszczone!

Sztolkapy, zandale wszystki popolone!

A kuchnia jak kumin! Ata kupić trzeba!!!

Pon Boczku spuść bomba na ta Gryjta z nieba!!!-

lamyntuje Wikuś, że szkoda, że straty...

w końcu wyjon z romy portomok bachraty.

- Tu mosz! Kup te garce i pralka kup nowo,

bo jeszcześ prać lonty w piecu je gotowo.

Teroz, to jak Gryjta na co potrzebuje,

piniyndzy ji Wikuś nigdy niy żałuje.