Kopruch
Boł se jedyn kopruch, co mioł chude szłapy,
boł jeszcze karlusym i niy boł żyniaty.
Lotoł nad barzoły we postrzodku nocy,
coby znojść se baba i być u nij w zocy.
Praje sie zdarziło, że blank blisko wody
stoł se namiot ,w kierym społ se synek młody.
Toż dziołchy kopruchy wyjyny trompety,
coby trocha popić
krwie z jego klepety.
Kopruch karlus furgoł som nad barzołami,
bo dziołchy se poszły – spiom pod namiotami.
Wtynczas ujrzoł karlus nad wodom świytlika,
co tancowoł, chociaż niy grała muzyka.
Blyszczoł przi tym w trowie jak różniono świyca
aż sie kopruchowi czerwiyniły lica.
Praje hercklekoty go przi tym chyciły,
zaprzoł świytlikowi – ni ma na to siły.
Lotoł za nim dłogo, a świytlik uciekoł.
Aż sie znod tyn kopruch
przi glajzach nad rzekom.
Stracioł mu sie z łoczow tam świytlik na chwila
i wroz sie hormiojo
świytlikow zjawiła.
Ogup borok kopruch, bo zaprzoł jednymu,
chcioł go wartko łapnyć i oświadczyć sie mu.
W końcu widzi – leci i i blyszczy sie fest.
- To ta moja istno,
pewnikiym sam jest –
pado galan kopruch i piere skrzidlami.
Aż w końcu jom dopod i przisiod szłapami.
Tak goroł ze przocio az sie chycioł cały
I szłapy i skrzydła mu sie zhajcowały.
Bo po glajzach praje jechoł cug ze Pszczyny,
a w lufcie furgała
iskra z dafmaszyny.
Komentarze
Prześlij komentarz