Kuloki i hajcongi

Kopruch

Boł se jedyn kopruch, co mioł chude szłapy,

boł jeszcze karlusym i niy boł żyniaty.

Lotoł nad barzoły we postrzodku nocy,

coby znojść se baba i być u nij w zocy.

Praje sie zdarziło, że blank blisko wody

stoł se namiot ,w kierym społ se synek młody.

Toż dziołchy kopruchy wyjyny trompety,

coby  trocha popić krwie z jego klepety.

Kopruch karlus furgoł som nad barzołami,

bo dziołchy se poszły – spiom pod namiotami.

Wtynczas ujrzoł karlus nad wodom świytlika,

co tancowoł, chociaż niy grała muzyka.

Blyszczoł przi tym w trowie jak różniono świyca

aż sie kopruchowi czerwiyniły lica.

Praje hercklekoty go przi tym chyciły,

zaprzoł świytlikowi – ni ma na to siły.

Lotoł za nim dłogo, a świytlik uciekoł.

Aż sie znod tyn kopruch  przi glajzach nad rzekom.

Stracioł mu sie z łoczow tam świytlik na chwila

i wroz sie  hormiojo świytlikow zjawiła.

Ogup borok kopruch, bo zaprzoł jednymu,

chcioł go wartko łapnyć i oświadczyć sie mu.

W końcu widzi – leci i i blyszczy sie fest.

-  To ta moja istno, pewnikiym sam jest –

pado galan kopruch i piere skrzidlami.

Aż w końcu jom dopod i przisiod szłapami.

Tak goroł ze przocio az sie chycioł cały

I szłapy i skrzydła mu sie zhajcowały.

Bo po glajzach praje jechoł cug ze Pszczyny,

a w lufcie furgała  iskra z dafmaszyny.