Świetliki

Uciekając



w noc przed ciepłą poduszką.

daleki puszczyk gdzieś rozbija ciszę

na kropelki rosy.



wilgoć mieszka na wargach kwiatów.

ciemność jest próbą oddalenia.

stara znajoma ławka ucieka w zaświaty.



obce kształty znajomych drzew

kiwają się żałośnie. nawet własne dziecko

płacze cudzym głosem.



jestem na czyimś obrazie.

w górze Wielka Niedźwiedzica

waruje. dyszy.





Świetliki



na podmokłej łące tańczą

u wezgłowia nocy.  znikają  gdy

zbliżasz się na odległość łokcia.

twoje szczęście jest tu i teraz

a ty gasisz je wyciągnięciem ręki.







Z głębokości



Światło wydaje się  kolorową kokardą

Bóg schodzi po drabinie.

mówi że tu i  teraz nie zaciskać pięści

I że w samym  środku ciemności może wytrysnąć płomień.



że woda może być twardsza od głazu.

może rozkruszyć kości

choć wsiąka w nie jak w gąbkę.

i że nad przepaścią można oprzeć się o liść rozpostarty na moście powietrza.



uniesie mnie jego prąd

i wszystko będzie jak dawniej choć wszystko będzie nowe.