Podciep

• Podciep
  
  
  
  Ja, terozki to sie baby młode dobrze majom,
  
  weznom bajtla do wozyka i w parku hurdajom,
  
  wrażom nupel i se dżiszczom sztyjc ze sąsiadkami,
  
  a  niy muszom dzieci bronić przed czarownicami.
  
  A jo jeszcze to pamiyntom, jak żech boła mało
  
  wtedy jednej babie wiedźma bajtla podciepała,
  
  a zaczyno się niewinnie. Matka szła do pola,
  
  dzieć se społ we kolybeczce, pierzinka go grzoła,
  
  ptoszki piyknie mu za łoknym ćwiyrkały do ucha,
  
  ucholkała go buczyniym pszczoła, abo mucha,
  
  toż se piykne miywoł śniki. Matka sie niy boła
  
  że łobudzi sie zarozki, we ćwikli se ploła.
  
  Ale pora już na blacha poprzistawiać garce,
  
  bo trza łobiod już rychtować – spomniało sie matce.
  
  Prziszła nazod do tej izby kaj dzieciątko spało,
  
  naroz wejrzi, a w kolybce stworzyni leżało
  
  bardzo szpetne, sztyry szkuty, małe zgnite zymby,
  
  brzuch bachraty i śmierdziało mu łokropnie z gymby.
  
  - O loboga! Kaj mój bajtel?! – klupie serce matki-
  
  -          Mom podciepa we kolybce, leca do somsiadki!
  
  Prziszła Truda, mądro baba i tak zaroz godo
  
  -          To je podciep czarownicy! Lyj go zimnom wodom!
  
  Wejź też z mietły łostro witka i pier wiela wlezie,
  
  mono czarownica przidzie, podciepa se weźnie!
  
  Żol fest boło prać boroka, bo ryczoł łokropnie,
  
  ale jak go niy wyrzazo swojigo niy dopnie.
  
  Łod tych rzazow już czerwione pryngi mo podciepek,
  
  aż tu z siyni kieryś woło: - Swojigo se zepier!
  
  Łotworzyły sie fol dźwiyrze, cojś w nich zaszuściało
  
  i matczyne cojś dzieciątko do izby wciepało.
  
  Łapła matka fest szczynśliwo flot na rynce syna
  
  i zaglondo, a w kolybce podciepa już ni ma.
  
  Wziyna nazod czarownica swojigo potwora,
  
  ale bajtla matki witkom tyż srogo zeprała,
  
  bo mioł same siwe pryngi i dlogo boł chory,
  
  mazidłami z zioł kozały lyczyć go dochtory,
  
  ale wyros na piyknego synka, postawnego,
  
  wszystki lipsty na zolyty lotały do niego.