Opowieśc Alfrida Porwoły
Przi Barbórce zaprosiły bajtle z naszej szkoły
gawyndziorza i grubiorza, Alfrida Porwoły.
- No toż dzieci – pado Alfrid – byda wom rozprowiać,
jak to my za okupacje niy śmieli świyntować
A joch praje mioł na nocka w Barbary wilijo.
Niymiec ludzi tak poganioł, aże sumeryjo!
Zajś mie posłoł sztajger Lipka do starych chodnikow,
co łod downa niy słyszały klupanio pyrlikow,
bo tam jakoś łod dni pora cojś yno strzylało,
toż żech mioł obejrzeć czy sie co niy rabowało.
No toż ida pomaluśku, pieśniczka se śpiywom
I łoświycom petronelkom, palce niom łogrzywom.
Naroz czyjiś klupiom kroki i głos słysza hruby:
- Czamu Alfrid dzisio tyrosz tu ze zadku gruby?!
Dyć to Skarbnik! Już go widza, jak sztajger wyglondo.
- Podyndź Alfrid – godo do mie i rynka wyciongo.
Flot zakludzioł mie do groty z wonglo wyciosanej,
a w pojstrzodku same ławy i stołki som same.
- Dzisio bydzie tu gościna w barbórkowe świynto,
przidzie downych tu grubiorzy siła niepojynto,
ci co już łostatni szychty swoji zakończyli
bydom dzisio przi tych ławach jedli, bydom pili.
Ty tyż przidziesz kiejś Alfridzie tukyj na gościna,
ale jeszcze niy wybiła ta twoja godzina.
No, idź nazod, bo już duchy bydom sie schodziły,
niy łoglondej sie do zadku, yno leć co siły.
Niy dlo ciebie ta gościna, ale to pamiyntej,
że choć wojna je na świecie, tu i tak je świynto.
Dycko dzieci to spominom jak Barbórka przidzie,
że jom kożdy z naszej braci kajś świyntować bydzie.
I ci, co tam kajś przisuci leżom we ciymnicy,
ci co żyjom i ci martwi łod downa górnicy.
Przi Barbórce zaprosiły bajtle z naszej szkoły
gawyndziorza i grubiorza, Alfrida Porwoły.
- No toż dzieci – pado Alfrid – byda wom rozprowiać,
jak to my za okupacje niy śmieli świyntować
A joch praje mioł na nocka w Barbary wilijo.
Niymiec ludzi tak poganioł, aże sumeryjo!
Zajś mie posłoł sztajger Lipka do starych chodnikow,
co łod downa niy słyszały klupanio pyrlikow,
bo tam jakoś łod dni pora cojś yno strzylało,
toż żech mioł obejrzeć czy sie co niy rabowało.
No toż ida pomaluśku, pieśniczka se śpiywom
I łoświycom petronelkom, palce niom łogrzywom.
Naroz czyjiś klupiom kroki i głos słysza hruby:
- Czamu Alfrid dzisio tyrosz tu ze zadku gruby?!
Dyć to Skarbnik! Już go widza, jak sztajger wyglondo.
- Podyndź Alfrid – godo do mie i rynka wyciongo.
Flot zakludzioł mie do groty z wonglo wyciosanej,
a w pojstrzodku same ławy i stołki som same.
- Dzisio bydzie tu gościna w barbórkowe świynto,
przidzie downych tu grubiorzy siła niepojynto,
ci co już łostatni szychty swoji zakończyli
bydom dzisio przi tych ławach jedli, bydom pili.
Ty tyż przidziesz kiejś Alfridzie tukyj na gościna,
ale jeszcze niy wybiła ta twoja godzina.
No, idź nazod, bo już duchy bydom sie schodziły,
niy łoglondej sie do zadku, yno leć co siły.
Niy dlo ciebie ta gościna, ale to pamiyntej,
że choć wojna je na świecie, tu i tak je świynto.
Dycko dzieci to spominom jak Barbórka przidzie,
że jom kożdy z naszej braci kajś świyntować bydzie.
I ci, co tam kajś przisuci leżom we ciymnicy,
ci co żyjom i ci martwi łod downa górnicy.
Komentarze
Prześlij komentarz