Strzigoń

Strzigoń

Boło to jeszcze w trzidziestych latach.
W Rybniku miyszkoł Alojz Sałata.
Bajtli mioł dziesiynć, a baba jego
zajś spodziywała sie jedynostego.
Baba Sałaty niymłodo już boła,
toż ciynżko tego bajtla rodziła,
a boł to synek łokropnie słaby,
rychło śmierć stare wrożyły mu baby.
I rychtyg, żoł łon yno dwa lata,
hned prziszło łodynść mu z tego świata.
Toż pochowali go na kiyrchowie
we familijnym Sałatow grobie.
Łojciec wroz z matkom go łopłakali,
ale coż robić, trzeba żyć dali.
Tak minył tydziyń. Aż jednej nocy
cojś na powale łokropnie skocze,
cojś szuści, klupie, tompie w delowka,
cołko rodzina siedzi na łożkach.
I tak, co zećmi sie yno w doma
cojś klupnie w szyba, cojś ściepnie roma.
Kożdo noc butel! To strzigoń mały
loce po izbach i po powale!
W końcu już prziszoł i do somsiada.
Musi być jako na niego rada!
Aż kiejś do chałpy łod tych Sałatow
prziszoł roz żebrok z dalekich światow,
co zwiydzioł miejsca już swiynte wszystki,
z niejednej jodoł tyn żebrok miski,
widzioł łon rzeczy co sie niy śniły.
- Dorodź nom mądrze żebroku miły –
proszom Sałaty – Coż momy robić,
coby strzigonia jako łodgonić?
- Je jedna rada – żebrok łodpowiy-
jak strzigoń wieczor siednie na grobie
niż idzie straszyć jakla ściepuje
i bez tej jakle potym butluje.
Jak sie to jego ziymski łodziyni
weźnie, to wszystko wroz sie łodmiyni
i już niy przidzie z grobu niy ślezie,
jak kto ta jakla na wieczor weźnie.
- Kiery łodwagi bydzie mioł tela
iść wieczor na grob? – pyto sie frela,
ta łod Sałatow nojstarszo dziywka.
- Jo, eli prosia docie mi z chlywka.
Żebrok łodważny nic sie niy boji.
- Umowa stoji? – pyto sie – Stoji!
I poszoł żebrok wieczor jak yno
złoty miesiączek na niebo wpłynył,
skrył sie za krziżym, co na kiyrchowie
stoł przi rodzinnym Sałatow grobie.
I wyloz strzigoń, ściepnył jakliczka,
dłogi mioł włosy i blade liczka,
polecioł do wsi. A żebrok zatym
podploł jakla pod farskim płotym.
Jak już zgorała, to dmuchnył wiater,
pożegnoł strzigoń sie z ziymskim światym,
skoczoł do truły i dekel zawarł.
Łodtąd już nigdy niy wylazowoł.