Szkuciato hrabianka

Szkuciato hrabianka

Przed wiekami, kajś za rzykom,
stoł tu pałac niedaleko.
Żoł w nim hrabia fest bogaty,
co ze złota nosioł szaty,
a łod skarbca dekel puko.
Czego śmiertka tukuj szuko?!
Łonej tam je wszystko jedno,
czy bogato, czy tyż biydno,
kożdo dusza śmierć porywo.
Toż zebrała tyż hrabiygo.
Jedna cera hrabia mioł,
kierej fest, ale fest przoł,
aż rozbestwioł jom łokropnie,
a czas mysleć już o chłopie.
- Kie sie stracioł fater, teraz
trza sie wydać – myśli cera.
Już łod downa lotoł za niom
zakochany bardzo baron,
piykny synek, czorno broda,
tako wtedy boła moda,
jak boł kiery łogolony,
wzbudzoł wszyndzi śmiych szalony.
Prziszoł baron wysztryndzony
prosić hrabianka za żona.
A hrabianka tak mu pado:
- Łoddom ci jo rynka rado
jak miłości dosz dowody
i pozbydziesz sie tyj brody.
Boł tyn baron sie łokropnie.
- Coż pomyślom wszyscy o mie?!
Jak bez szkuta sie pokoża?!
Bardzo sie tym upokorza!
Ale przoci udowodnia,
zgolić broda to niy zbrodnia.
I łogoloł broda cało.
A hrabiance sie niy zdało !
Pado że zmiyniła zdani,
chłop bez brody je do banie!
- Za barona sie niy wydom,
inksze niech karlusy przidom,
przeca mom piniyndzy tela,
że mieć moga kawalera
jaki mi sie zachce yno.
Ty baronie...Raus sie wynoś !
Ślimce baron, z gańby gore.
- Pieronowe życi moji !
Narichtowoł flot se sznora,
wloz na sama stroma gora
i łobwiesioł sie boroczek.
Potym minył jedyn roczek.
A hrabianka mo galana,
bogatego bardzo pana.
Do weselo sie rychtuje,
skiż wydoju sie raduje.
Zapomniała o baronie
co powiesioł sie na stromie.
W noc przed ślubym w łożku leży,
a tu klupie ktojś do dźwiyrzi.
- Kto tam? – pyto – Martwo dusza!
Geszynk prziniyść ci tyż musza.
Dyć to baron je nieboszczyk,
tyn, co dlo ni broda łoszczig!
- Tu mosz broda czorno cało,
mosz to, co ci sie niy zdało.
Ni ma zjawy, dziołcha zbladła,
pojrzeć leci flot do zdrzadła,
a na gymbie czorne szkuty
tyczom, choćby jaki droty.
Leci łostro brzitwa brusić,
gibko zgolić broda musi
przeca jutro je weseli.
Coż tyż powiy galan jeji?!
Czorne kudły wartko goli.
Ale, coż to ludzie moji?!
Co łogoli to łodrosto,
rosnom nowe szkuty prosto,
jeszcze bardzij czorne, dłogi.
Woło do pomocy słogi,
wszyscy golom i szczigajom.
Pomścioł sie strzaszliwie baron!
Coroz wiyncyj szkutow rośnie
w końcu: „ Dojść!!!”- hrabianka wrzaśnie.
- Nic to niy do! Galan młody
tyż wylynko sie tyj brody.
Już niy wydom jo sie wcale,
skończon gony sie i bale,
w jednej izbie żywot spyndza.
Niech mie żodyn niy łodwiydzo.
Przed wiekami, niedaleko
stoł se pałac kajś za rzykom,
powiadajom ludzie, że kiedyś tam żyła
bogato hrabianka co broda nosiła.