Starzikowe pszczoły

Starzikowe pszczoły.

Teklin starzik pszczoły mioł,
kierym fest, ale fest przoł.
W rownej raji hule stoły
wele chałpy, a w nich pszczoły.
Pszczoły tak starzika znały,
że go yno niy szczypały.
A w kumorze miodu beczka,
pojodała go Tekleczka,
przichodzili ludzie ze wsi,
bo starzikow miod nojlepszy.
Krauza dycko kupowali,
kosztowali, wychwolali.
Na wilijo roz się miało,
w zimie pszczoły w hulu spały.
A w wilijo, to padajom,
że zwierzynta se godajom,
gospodorzi obgadujom,
czy tyż dobrze ich futrujom.
Ale żodyn niych niy słocho,
lepszy gażom zaciść ucho,
kto podsłyszy, niy dożyje
do tyj na bezrok wilije.
Ale starzik chcieli wiedzieć,
Jak się w hulu pszczołom wiedzie.
Czy go chwolom? Czy mu przajom?
Co tyż ło nim se godajom?
Po wiliji familijo
na pastyrka już się zbiyro.
Ale starzik jakoś zwlyko,
przeca kościół je daleko,
a we krziżu fonsok łupie,
lepszy zostać se w chałupie.
Po pastyrce Tekla idzie,
a na fol łotwarte dźwiyrze.
Szuko łociec, matka, oma,
bo starzika ni ma w doma.
Aż tatulek szoł ku pszczołom.
- Podźcie, tu som starzik!- woło.
Starzik z uchym przilepionym
do pasieki, uśmiychniony
Siedzi se na ryczce małej,
szłapy, rynce mo skostniałe
i niy ruszo już się wcale.
Coż mu pszczóly nagodały?!
Wnośli du dom go ze dwora
i posłali po dochtora,
Ale niy trza już go było.
Umrzył starzik we wilijo
Wyraz gymby mioł wesoły,
Chyba przody mu te pszczoły.