Idzie świynty Mikołoj
Cicho dzieci! Posłochejcie! Cojś za łoknym dzwoni,
to dzwoneczki uwiązane przi karkach u koni.
Ni, to jednak niy som konie, to som renifery,
lećcie bajtle flot ku dźwiyrzom, niech łodymknie kiery.
Bo ze sonek ktojś wysiodo. Jako broda boło!
I czerwione dłogi lonty i gymba wesoło.
A po śniegu łon cojś smyczy! O miech fest bachraty,
zaroz widać, że to gość je łogromnie bogaty.
- Kierego dzisio je? - pytała sie kożdy dziyń mało Izuńka, jak yno mamulka budziła jom na roraty, co tak niy poradziła sie doczkać szostego grudnia, kiedy to wszystkich bajtli przichodzi świynty Mikołoj we swojim wysokim biskupim kłobuku z krziżym, z dłogom zakrziwionom krykom i w dłogi aż ku strzewikom szacie.
Niż sie zaczon adwynt tatulek zrobioł Izuńce bardzo piykny, papiurzany lampion z kolorowymi witrażami po bokach, toż rada na roraty lotała, bo jak wszystki batle swoji lampiony we kościele porożygały, a w pojstrzodku boło cima, to widok boł ogromnie piykny, a wszyscy mieli tela uciechy, że chyba som Pon Boczek boł rod z tej swoji czelodki, kiero czakała na Narodzyni maluśkigo Jezuska. Na roraty chodziła Izuńka dycko ze swojom starszom siostrzyczkom Tilkom, kierej boło już praje osiymnoście rokow, toż ogromnie za galanami zaglądała. Jak se szły dziołszki wczas rano po szesyji i jak mijały ta boczno droga, kaj Karlik od Błatoniów miyszkoł, to Tilka dycko wołała: „ Roracie, jako na miano mocie?’, a Karlik, kiery już tam czakoł pod plotym wołoł: „Karlik!”
- Widzisz – godała wtynczas Tilka do Izuńki – Karlik mi je pisany, bo za kożdym razym taki miano mi odpowiado.
- Ja? Toż czamu jaszczysz yno kole jego chałpy? – nerwowała sie Izuńka i klupała sie paluszkiym po czole, bo niy ciyrpiała tego Karlika, kiery se fest myśloł i dycko chodzioł sztajfny i wysztryndzony jak pultom łod ciotki Maryjki Szkuciczki. Izuńka to by boła rado, jakby do Tilki na zolyty zamiast Karlika lotoł Erich od sąsiadki Golinej. Erich to boł wesoły i fajny synek, rod sie z bajtlami bawioł, a Izuńka to dycko łapnył za rynce i wyszmajtoł naokoło, aż dziołsze sie w glowie zakrynciło. Wiedziała dziołszka ,że Erich tyż mo za Tilkom łoko, ale ta choćby na złość siostrzyczce zaglądała yno za tym paradnym Karlikiem.
Nareszcie jednego dnia, jak Izuńka łoczy rano łotworziła mamulka pochalali jom po jasnych włoskach i padali:
- No, doczkałaś sie, dzisio przidzie świynty Mikołoj. Zbiyrej sie wartko na roraty, bo na pewno w kościele bydzie bombonami dzielył.
Dwa razy niy trza boło tego dziołszce godać, wyskoczyła z łożka, wartko obmyła gymbiczka w zimnej wodzie, połoblykała sie i niż Tilka wylazła z pierzin, to łona już oblykała mantel i strzewiczki..
I rychtyg, jak to pedzieli mamulka świynty Mikołaj we wielki biskupi czopce prziszoł na roraty, a po mszy dzielył wszystki bajtle bombonami. Bez cołki dziyń niy poradziła sie doczkać aż Mikołoj przidzie jeszcze roz, ale yno do ni du dom, bo tak obiecali ji mamulka. Toż boła grzeczno i powtarzała se roztomańte rzykania, jakby sie tak o co świynty spytoł. Po połedniu Tilka z kamratkami poszła na szparcyr, bo padała ,że po szesyji na pewno bydzie Mikołoj chodzić, to pośle go do Izuńki. Ale dziołszka niy boła tako gupio i już dobrze wiedziała, że Tilka poszła zajś wyglądać na Karlikiem. A jak sie blank zaćmiło, to narozki zaklupoł kieryś do dźwiyrzi. Dziołszce w pojstrzodku serduszko zaczyno klupać jak opyntane, bo dobrze wiedziała, że to świynty Mikołoj prziszoł ekstra do niyj. I niy pomyliła sie, bo do izby wloz obleczony jak biskup świynty, ale jakiś inakszy niż tyn z kościoła. A mono to skuli tego, że już bez cołki dziyń borok już chodzioł po cołkim świecie i boł taki słaby, że zmieniony po gymbie i po lontach. Piyrsze jak podeszoł ku dziołszce, to pogrozioł ji swojom dłogucnom krykom i padoł:
- Rzykej! Rzykej!.
Ale łona boła na to przirychtowano i zarozki piyknie za rajom podziała „ Ojcze nasz”, „ Zdrowaś Maryjo”, a na koniec jeszcze „ Chwała Ojcu”, toż świynty niy mog sie jom nachwolyć, a głos mioł gynau taki jak Erich łod Golinej. Na koniec doł Mikołoj Izuńce miyszek z maszketami i piyknego, drzewianego kogucika na kołkach, takigo jak dycko gorolka ze Wisły przinosiła jak bez lato z wielkigo miecha na puklu sprzedawała od chałpy do chałpy towor, kiery bez zima strugoł jej chłop. Ja, szkoda, że to Erich niy chodzi ku Tilce na zolyty, na pewno bołby ś niego dobry galan, kie je tak do samego świyntego Mikołoja podany.
Cicho dzieci! Posłochejcie! Cojś za łoknym dzwoni,
to dzwoneczki uwiązane przi karkach u koni.
Ni, to jednak niy som konie, to som renifery,
lećcie bajtle flot ku dźwiyrzom, niech łodymknie kiery.
Bo ze sonek ktojś wysiodo. Jako broda boło!
I czerwione dłogi lonty i gymba wesoło.
A po śniegu łon cojś smyczy! O miech fest bachraty,
zaroz widać, że to gość je łogromnie bogaty.
- Kierego dzisio je? - pytała sie kożdy dziyń mało Izuńka, jak yno mamulka budziła jom na roraty, co tak niy poradziła sie doczkać szostego grudnia, kiedy to wszystkich bajtli przichodzi świynty Mikołoj we swojim wysokim biskupim kłobuku z krziżym, z dłogom zakrziwionom krykom i w dłogi aż ku strzewikom szacie.
Niż sie zaczon adwynt tatulek zrobioł Izuńce bardzo piykny, papiurzany lampion z kolorowymi witrażami po bokach, toż rada na roraty lotała, bo jak wszystki batle swoji lampiony we kościele porożygały, a w pojstrzodku boło cima, to widok boł ogromnie piykny, a wszyscy mieli tela uciechy, że chyba som Pon Boczek boł rod z tej swoji czelodki, kiero czakała na Narodzyni maluśkigo Jezuska. Na roraty chodziła Izuńka dycko ze swojom starszom siostrzyczkom Tilkom, kierej boło już praje osiymnoście rokow, toż ogromnie za galanami zaglądała. Jak se szły dziołszki wczas rano po szesyji i jak mijały ta boczno droga, kaj Karlik od Błatoniów miyszkoł, to Tilka dycko wołała: „ Roracie, jako na miano mocie?’, a Karlik, kiery już tam czakoł pod plotym wołoł: „Karlik!”
- Widzisz – godała wtynczas Tilka do Izuńki – Karlik mi je pisany, bo za kożdym razym taki miano mi odpowiado.
- Ja? Toż czamu jaszczysz yno kole jego chałpy? – nerwowała sie Izuńka i klupała sie paluszkiym po czole, bo niy ciyrpiała tego Karlika, kiery se fest myśloł i dycko chodzioł sztajfny i wysztryndzony jak pultom łod ciotki Maryjki Szkuciczki. Izuńka to by boła rado, jakby do Tilki na zolyty zamiast Karlika lotoł Erich od sąsiadki Golinej. Erich to boł wesoły i fajny synek, rod sie z bajtlami bawioł, a Izuńka to dycko łapnył za rynce i wyszmajtoł naokoło, aż dziołsze sie w glowie zakrynciło. Wiedziała dziołszka ,że Erich tyż mo za Tilkom łoko, ale ta choćby na złość siostrzyczce zaglądała yno za tym paradnym Karlikiem.
Nareszcie jednego dnia, jak Izuńka łoczy rano łotworziła mamulka pochalali jom po jasnych włoskach i padali:
- No, doczkałaś sie, dzisio przidzie świynty Mikołoj. Zbiyrej sie wartko na roraty, bo na pewno w kościele bydzie bombonami dzielył.
Dwa razy niy trza boło tego dziołszce godać, wyskoczyła z łożka, wartko obmyła gymbiczka w zimnej wodzie, połoblykała sie i niż Tilka wylazła z pierzin, to łona już oblykała mantel i strzewiczki..
I rychtyg, jak to pedzieli mamulka świynty Mikołaj we wielki biskupi czopce prziszoł na roraty, a po mszy dzielył wszystki bajtle bombonami. Bez cołki dziyń niy poradziła sie doczkać aż Mikołoj przidzie jeszcze roz, ale yno do ni du dom, bo tak obiecali ji mamulka. Toż boła grzeczno i powtarzała se roztomańte rzykania, jakby sie tak o co świynty spytoł. Po połedniu Tilka z kamratkami poszła na szparcyr, bo padała ,że po szesyji na pewno bydzie Mikołoj chodzić, to pośle go do Izuńki. Ale dziołszka niy boła tako gupio i już dobrze wiedziała, że Tilka poszła zajś wyglądać na Karlikiem. A jak sie blank zaćmiło, to narozki zaklupoł kieryś do dźwiyrzi. Dziołszce w pojstrzodku serduszko zaczyno klupać jak opyntane, bo dobrze wiedziała, że to świynty Mikołoj prziszoł ekstra do niyj. I niy pomyliła sie, bo do izby wloz obleczony jak biskup świynty, ale jakiś inakszy niż tyn z kościoła. A mono to skuli tego, że już bez cołki dziyń borok już chodzioł po cołkim świecie i boł taki słaby, że zmieniony po gymbie i po lontach. Piyrsze jak podeszoł ku dziołszce, to pogrozioł ji swojom dłogucnom krykom i padoł:
- Rzykej! Rzykej!.
Ale łona boła na to przirychtowano i zarozki piyknie za rajom podziała „ Ojcze nasz”, „ Zdrowaś Maryjo”, a na koniec jeszcze „ Chwała Ojcu”, toż świynty niy mog sie jom nachwolyć, a głos mioł gynau taki jak Erich łod Golinej. Na koniec doł Mikołoj Izuńce miyszek z maszketami i piyknego, drzewianego kogucika na kołkach, takigo jak dycko gorolka ze Wisły przinosiła jak bez lato z wielkigo miecha na puklu sprzedawała od chałpy do chałpy towor, kiery bez zima strugoł jej chłop. Ja, szkoda, że to Erich niy chodzi ku Tilce na zolyty, na pewno bołby ś niego dobry galan, kie je tak do samego świyntego Mikołoja podany.
Komentarze
Prześlij komentarz