Na krańcoszku nieba

Zielonołoko

Siedzicie dumno, choć schorowano,

a gymba piykno, choć posmyrszczano,

a włosy biole i swatła pełne,

loczy zapadłe, ale promiynne.

Lyki w zopasce, przoci we sercu,

biel na byfyju, czerwiyń we piecu..

Starko grubiorza, matko wojokow,

babo powstańca zielonołoko.

Zielonołoko historie matko,

co krykom wspiyrosz sie przed upadkiym,

co szlapy spuchłe smyczysz po zoli,

co śląski serce czysto cie boli,

co śląsko dusza rwie sie do nieba.

Ukrejcie starko mi sznitka chleba.





Pamiynci potka.

Szoł Jerzik do nieba na jednej szłapie a wartko

choć kryka pociep we trule.

I po co żejście dowali zgnić tyn kulas sztuczny

do ziymi? Tam cilip w glasce maluśki niesie mi

głos z gałynzi stroma. mały chroboczek co żyje

z kirchowa jak tyn kopidoł szłapkami szuści.

maj idzie krzipopom od płota. halo mie anioł

po licu skrzidłym swojigo przonio. cicho noc  tukyj

tam wiecznie modro. niy ślimtej potek na cyji ci gro.

Staro pieśniczka



Je na kiyrchwie kajś pochowano

staro pieśniczka, blank zapomniano

z Franckiym i z jego akordeonym,

staro pieśniczka z wysokim tonym.

Choć wieki twała w polach i trowach,

Teroz spi w nutach i w śląskich słowach.

Francik jom nucioł dycko kamratom,

dzieckom i babie bez cołki lata,

ale nieradzi ludzie słuchali,

pieśniczka z Franckiym kiejś pochowali.

Znajom jom jeszcze krzoki i kwiotki,

jo niy pojmuja tej jejich godki,

ani nut niy znom , co w stromach siedzom

i ciynkich tonow, co spiom pod miedzom

Tam kaj…



Tam kaj wody Nacyny

płynom ku Rybnikowi

a klara na szarym niebie

zaglondo ku spodkowi.

Tam kaj w szparze kumina

czyżyk se gniozdko buduje

a deszczyk czorno sadza

z zielonych stromow spłukuje.

Kaj raja familokow

uliczki brukowane

kaj bajtle locom wesołe

a gymby majom zmazane.

Kaj starzik na ławce drzewianej

rozgrzywo na słońcu se kości

zaglondo na droga i skwerek

spomino se czasy młodości.

A bajtle z pukeltaszami

idom ze szule gromadnie

co starzik se spomni dzieciństwo

to płaczka na lico mu spadnie.

Tak kaj na małej łączce

na trowie pasie sie koza

zaglondo na deptującego

drogom ze szychty grubiorza.

Tam moja mało ojczyzna

tam ziymia moja śląsko

wysoko kuminami

i uliczkami wąsko.

Siedzieli starka



Siedzieli starka pod familokiym,

z kierego cegła sie kruszy,

cicho szeptali swoji zdrowaśki,

pomogli niejednyj duszy.

Totyż przy ławce z farby zdropanej

przisiod se cilip i słochoł

a wiater kiery furgoł łod gruby

na zimne gorsci im chuchoł.

Biołe gonsionki czampły przy ziymi

pod gynsipypmpkiym lichuśkim

co przebioł asfalt chocoż je słaby

i jak uboże maluśki.

Bioło zopaska w słońcu sie miyni

i zdajom sie starka świyntom.

Dobry Pon Boczek zaglondo z wiyrchu,

bo Łon o kożdym pamiynto.

Świynto Paniynka na groniu stojom,

co wyloz z pojstrzodka ziymi,

obdarzo wszystkich ze familoka

dycko łaskami swojimi.

Wroz z naszom starkom - patronkom ławki

stojom przi fortce do nieba

proszom dlo inkszych, bo przeca świyntym

na ziymi nic już niy trzeba.









Na krańcoszku nieba.



Kiedy jo szła dolinom na krańcoszku nieba

pytała mie bożo krówka o kraiczek chleba

i do ucha kwionczoł jeżik o ziorko złociste

kiedy jo szła dolinom, a do nieba blisko.

Pytoł mie o majz gołąbek, jako Anioł bioły,

a jak żech Mu jedyn dała pofiurgoł wesoły.

I ujrzałach wielko kympa, po kierej wlyźć trzeba

coby wylyźc z tej doliny na krańcoszku nieba

i ujrzałach drabina, po kierej wlyźc trzeba

ze pociorkow różańca na krańcoszku nieba.

Przywiedła mie łona zajś na ugór srogi,

kaj dziepyro pojstrzodek żech ujrzała drogi.

Wiydź mie drogo miyndzy ludzi, omijej zakrynty,

tam, kaj czako mój gołąbek – Anioł usmiychniynty.