Bojka o utopcu.
Zaglondejcie, moji dzieci, już zachod sloneczka,
posłochejcie, starka zaroz powiy wom bojeczka.
Tu siodejcie, Karlik, Basia i mało Tileczka.
Chcecie „ Złoto kaczka”, abo „ Calineczka”?
- Niy stareczko, my by chcieli, byście rozprowiali,
- o tym, cojście sami w życiu przeżywali.
- Dobre, no toż posłochejcie. Jak żech boła mało
dużo dobrych i złych stworzyń po wiosce lotało.
A tam, za wsom boła rzyczka, taki kaczok mały,
i w tej rzyczce już od wiekow utopce miszkały.
Bajtle sie tam boły chodzić, ludzie wielcy tyż,
niy podeszoł ku tyj wodzie ani dziki zwiyrz.
A boł we wsi synek, Hynio, taki łorgol mały,
co sztyjc sie go jakiś błozna i wice trzimały.
Mioł odważne serce Hynio i tak postanowioł,
że we rzyczce, kaj utopce bydzie ryby łowioł.
Zebroł łojcu z siyni wyndka w nocy po cimoku,
we koszuli idzie bez wieś cołkiym po bosoku.
Boło dobrze po północy, w chałpach wszyscy spali.
Jak go żodyn flot niy zejrzi, kiery go łocali!?
Prziszoł Hynio blank nad woda, na kamiyniu siodo,
wyndka se wyciongo, hoczyki ukłodo.
A utopiec stary drzymka praje mioł,
z babom i z dzieckami we wodzie se społ.
Łowi Hynio rybki, dobrze sie chytajom,
aż sie dziwi jaki wielki mu sie przitrefiajom.
Jak trocha nałowioł rozpolył fojera,
bydzie tako mioł wieczerzo, jak w doma w niedziela.
Hneda sie rozeszła woń łod pieczonego,
łobudziyło to utopca i rodzina jego.
-Kiery łowi w moji rzyce!?- utopiec sie ścieko-
- Wroz zatargom go pod woda, niech lepszy ucieko!?
- Doczkej fater tu z nerwami – proszom grzecznie dzieci
- my by chcieli mieć to jodło, z kierego woń leci.
Na dokłodka sie styrczyła łod utopca baba:
- I mie tyż sie już łobrzidła sztyjc ta samo strawa,
dziynnie te surowe ryby jodać tu muszymy!
My chcymy pieczone! I niy popuszczymy!!!
Coż utopiec mo tu zrobić? Wyloz wartko z wody
i do Hynia tak powiado: - Podyndź synku młody.
Skąd sie wziyna łopowoga u takigo dziecka
żejś tu łowioł i żejś prziszoł nad utopcow rzyczka?
- Jo niczego sie niy boja – pado Hynio śmiało
- a tu łowia, bo kaj indzij ryb je bardzo mało.
- Kieby sie za tobom bajtle niy stawiły
już byś niy żoł, twoji kości ryby by trowiły!
Ale życi ci daruja i niy byda szkodzioł,
jak łobiecosz, że co nocka bydziesz tu przichodzioł.
Jo ci ryby narychtuja dycko tu, na brzyg,
a ty zrobisz nom fojera i bydziesz ich piyk.
Łod tyj pory, bez ustanku dycko po północy
Hynio wydka broł na pleca i bez wieś ś niom kroczoł.
Potym mały Hynio wyros na Hynryka,
waszego Karliczku, Basieczko starzika.
Choć starzik już wtedy mioł baba i dziecka
to dali co nocka chodzioł sztyjc nad rzyczka.
Jak sie narodziyły nasze piyrsze dzieci,
zaglondomy kiedyś, cojś ku chałpie leci,
jakiś małe chłopki w czerwionych hucikach,
w zielonych ancużkach i takich strzewikach.
To małe utopce leciały polami,
coby sie pobawić z naszymi bajtlami.
A potym utopce już sztyjc przichodziły,
nosiły nom ryby i fajfka kurziły.
Zajś potym, jak starzik boł słaby i chory,
to w miejsce utopcow chodziły dochtory,
a jak już na koniec łodeszły go siły,
to tyż sie utopce z rzyczki wykludziły.
Kaj poszły? Jo niy wiym, myśla yno tela,
że niy chcały widzieć śmierci przijociela.
Dyć ziywo już Karlik i usła Tileczka.
Ja, znak to, że trzeba już kończyć bojeczka.
Dejcie jeszcze dzieci po kuseczku mi,
a terozki spejcie, miyjcie piykne sny.
Zaglondejcie, moji dzieci, już zachod sloneczka,
posłochejcie, starka zaroz powiy wom bojeczka.
Tu siodejcie, Karlik, Basia i mało Tileczka.
Chcecie „ Złoto kaczka”, abo „ Calineczka”?
- Niy stareczko, my by chcieli, byście rozprowiali,
- o tym, cojście sami w życiu przeżywali.
- Dobre, no toż posłochejcie. Jak żech boła mało
dużo dobrych i złych stworzyń po wiosce lotało.
A tam, za wsom boła rzyczka, taki kaczok mały,
i w tej rzyczce już od wiekow utopce miszkały.
Bajtle sie tam boły chodzić, ludzie wielcy tyż,
niy podeszoł ku tyj wodzie ani dziki zwiyrz.
A boł we wsi synek, Hynio, taki łorgol mały,
co sztyjc sie go jakiś błozna i wice trzimały.
Mioł odważne serce Hynio i tak postanowioł,
że we rzyczce, kaj utopce bydzie ryby łowioł.
Zebroł łojcu z siyni wyndka w nocy po cimoku,
we koszuli idzie bez wieś cołkiym po bosoku.
Boło dobrze po północy, w chałpach wszyscy spali.
Jak go żodyn flot niy zejrzi, kiery go łocali!?
Prziszoł Hynio blank nad woda, na kamiyniu siodo,
wyndka se wyciongo, hoczyki ukłodo.
A utopiec stary drzymka praje mioł,
z babom i z dzieckami we wodzie se społ.
Łowi Hynio rybki, dobrze sie chytajom,
aż sie dziwi jaki wielki mu sie przitrefiajom.
Jak trocha nałowioł rozpolył fojera,
bydzie tako mioł wieczerzo, jak w doma w niedziela.
Hneda sie rozeszła woń łod pieczonego,
łobudziyło to utopca i rodzina jego.
-Kiery łowi w moji rzyce!?- utopiec sie ścieko-
- Wroz zatargom go pod woda, niech lepszy ucieko!?
- Doczkej fater tu z nerwami – proszom grzecznie dzieci
- my by chcieli mieć to jodło, z kierego woń leci.
Na dokłodka sie styrczyła łod utopca baba:
- I mie tyż sie już łobrzidła sztyjc ta samo strawa,
dziynnie te surowe ryby jodać tu muszymy!
My chcymy pieczone! I niy popuszczymy!!!
Coż utopiec mo tu zrobić? Wyloz wartko z wody
i do Hynia tak powiado: - Podyndź synku młody.
Skąd sie wziyna łopowoga u takigo dziecka
żejś tu łowioł i żejś prziszoł nad utopcow rzyczka?
- Jo niczego sie niy boja – pado Hynio śmiało
- a tu łowia, bo kaj indzij ryb je bardzo mało.
- Kieby sie za tobom bajtle niy stawiły
już byś niy żoł, twoji kości ryby by trowiły!
Ale życi ci daruja i niy byda szkodzioł,
jak łobiecosz, że co nocka bydziesz tu przichodzioł.
Jo ci ryby narychtuja dycko tu, na brzyg,
a ty zrobisz nom fojera i bydziesz ich piyk.
Łod tyj pory, bez ustanku dycko po północy
Hynio wydka broł na pleca i bez wieś ś niom kroczoł.
Potym mały Hynio wyros na Hynryka,
waszego Karliczku, Basieczko starzika.
Choć starzik już wtedy mioł baba i dziecka
to dali co nocka chodzioł sztyjc nad rzyczka.
Jak sie narodziyły nasze piyrsze dzieci,
zaglondomy kiedyś, cojś ku chałpie leci,
jakiś małe chłopki w czerwionych hucikach,
w zielonych ancużkach i takich strzewikach.
To małe utopce leciały polami,
coby sie pobawić z naszymi bajtlami.
A potym utopce już sztyjc przichodziły,
nosiły nom ryby i fajfka kurziły.
Zajś potym, jak starzik boł słaby i chory,
to w miejsce utopcow chodziły dochtory,
a jak już na koniec łodeszły go siły,
to tyż sie utopce z rzyczki wykludziły.
Kaj poszły? Jo niy wiym, myśla yno tela,
że niy chcały widzieć śmierci przijociela.
Dyć ziywo już Karlik i usła Tileczka.
Ja, znak to, że trzeba już kończyć bojeczka.
Dejcie jeszcze dzieci po kuseczku mi,
a terozki spejcie, miyjcie piykne sny.
Komentarze
Prześlij komentarz