Czasym diobły sie przidajom

Czasym diobły się przidajom.

 

Wiycie, terozki na świecie, to aut tela niy znojdziecie

wiela kiedyś diobłow było, jako ludzi moc kusiło .

Kole dobłow- tych łokropnych było mocka myńszych, drobnych

wodnych, leśnych i kudłatych, blank ryszawych, takich w łaty,

a nojwiyncyj czornych fest. Teroz to ich mało jest

bo ich ludzie niy wołajom, kiejś to czynsto się godało :

„ Ach do czorta!”, „Ach do dioska!” – i już dioboł nynkoł wioska,

abo chałpa sztyjc nawiydzoł i śnik z powiek ludziom spyndzoł.

A boł taki Jorg Watoła, co sztyjc yno piuł gorzoła.

Mioł łon baba piykno, miło, życi fest jom doświadczyło

przi pierzińskim ożyroku, co boł krzyźby roz do roku.

Aż padała w końcu: „Dość ! Dom jo ci pieronie w kość! „

I oblykła kożuch krympy, na kark dała dwie knisztrymfy

i fusekla czorno wziyna i zrobiła śni czupryna.

Troszka słomy, gutaliny, krymy, piyrzo ze pierziny

i z momyntki łogon dłogi, poszła na rozstajne drogi

wele karczmy i tam czako choćby czorno mara jako.

Jak zawrzili karczma w nocy- Jorg ożarty du dom kroczy.

Naroz widzi ktojś tam stoji, stanył chłop, bo fest się boji.

Dyć zaglondo- czorny dioboł, rogi, kożuch, dłogi łogon.

- Ty pierziński ożyroku! Już powiesza cie na hoku,

zrobia zaroz tu fojera i ze skory cie łobiera,

byda cie widłami bod, a ze skory zrobia hut

i pochwola się kamratom, że to z ciebie! Coż ty na to?

Podyndź bliżyj pora krokow, co naboda cie na hoku!

- Jezderkusie !- ryczy chłop- Każ tyn dioboł mie tu znod!?

zlituj Boże sie kochany, wiym żech dzisio je naprany,

ale łoszczyndź życi, prosza, a już nigdy Cie niy zgorsza

i gorzołki się niy chyca. Jutro byda siyk pszynica,

a pojutrze ciepoł gnoj, yno łoszcyndź Boże mój!

Wtedy cofnył się tyn dioboł, a Watoła lecioł do dom.

I tak wartko du dom gnoł choćby skrzidła jaki mioł.

Flot wykrzyźbioł, rzykoł fest. Teroz chłop porządny jest!

Starzi ludzie powiadajom- Czasym diobły się przidajom.