Czasym diobły się przidajom.
Wiycie, terozki na świecie, to aut tela niy znojdziecie
wiela kiedyś diobłow było, jako ludzi moc kusiło .
Kole dobłow- tych łokropnych było mocka myńszych, drobnych
wodnych, leśnych i kudłatych, blank ryszawych, takich w łaty,
a nojwiyncyj czornych fest. Teroz to ich mało jest
bo ich ludzie niy wołajom, kiejś to czynsto się godało :
„ Ach do czorta!”, „Ach do dioska!” – i już dioboł nynkoł wioska,
abo chałpa sztyjc nawiydzoł i śnik z powiek ludziom spyndzoł.
A boł taki Jorg Watoła, co sztyjc yno piuł gorzoła.
Mioł łon baba piykno, miło, życi fest jom doświadczyło
przi pierzińskim ożyroku, co boł krzyźby roz do roku.
Aż padała w końcu: „Dość ! Dom jo ci pieronie w kość! „
I oblykła kożuch krympy, na kark dała dwie knisztrymfy
i fusekla czorno wziyna i zrobiła śni czupryna.
Troszka słomy, gutaliny, krymy, piyrzo ze pierziny
i z momyntki łogon dłogi, poszła na rozstajne drogi
wele karczmy i tam czako choćby czorno mara jako.
Jak zawrzili karczma w nocy- Jorg ożarty du dom kroczy.
Naroz widzi ktojś tam stoji, stanył chłop, bo fest się boji.
Dyć zaglondo- czorny dioboł, rogi, kożuch, dłogi łogon.
- Ty pierziński ożyroku! Już powiesza cie na hoku,
zrobia zaroz tu fojera i ze skory cie łobiera,
byda cie widłami bod, a ze skory zrobia hut
i pochwola się kamratom, że to z ciebie! Coż ty na to?
Podyndź bliżyj pora krokow, co naboda cie na hoku!
- Jezderkusie !- ryczy chłop- Każ tyn dioboł mie tu znod!?
zlituj Boże sie kochany, wiym żech dzisio je naprany,
ale łoszczyndź życi, prosza, a już nigdy Cie niy zgorsza
i gorzołki się niy chyca. Jutro byda siyk pszynica,
a pojutrze ciepoł gnoj, yno łoszcyndź Boże mój!
Wtedy cofnył się tyn dioboł, a Watoła lecioł do dom.
I tak wartko du dom gnoł choćby skrzidła jaki mioł.
Flot wykrzyźbioł, rzykoł fest. Teroz chłop porządny jest!
Starzi ludzie powiadajom- Czasym diobły się przidajom.
Wiycie, terozki na świecie, to aut tela niy znojdziecie
wiela kiedyś diobłow było, jako ludzi moc kusiło .
Kole dobłow- tych łokropnych było mocka myńszych, drobnych
wodnych, leśnych i kudłatych, blank ryszawych, takich w łaty,
a nojwiyncyj czornych fest. Teroz to ich mało jest
bo ich ludzie niy wołajom, kiejś to czynsto się godało :
„ Ach do czorta!”, „Ach do dioska!” – i już dioboł nynkoł wioska,
abo chałpa sztyjc nawiydzoł i śnik z powiek ludziom spyndzoł.
A boł taki Jorg Watoła, co sztyjc yno piuł gorzoła.
Mioł łon baba piykno, miło, życi fest jom doświadczyło
przi pierzińskim ożyroku, co boł krzyźby roz do roku.
Aż padała w końcu: „Dość ! Dom jo ci pieronie w kość! „
I oblykła kożuch krympy, na kark dała dwie knisztrymfy
i fusekla czorno wziyna i zrobiła śni czupryna.
Troszka słomy, gutaliny, krymy, piyrzo ze pierziny
i z momyntki łogon dłogi, poszła na rozstajne drogi
wele karczmy i tam czako choćby czorno mara jako.
Jak zawrzili karczma w nocy- Jorg ożarty du dom kroczy.
Naroz widzi ktojś tam stoji, stanył chłop, bo fest się boji.
Dyć zaglondo- czorny dioboł, rogi, kożuch, dłogi łogon.
- Ty pierziński ożyroku! Już powiesza cie na hoku,
zrobia zaroz tu fojera i ze skory cie łobiera,
byda cie widłami bod, a ze skory zrobia hut
i pochwola się kamratom, że to z ciebie! Coż ty na to?
Podyndź bliżyj pora krokow, co naboda cie na hoku!
- Jezderkusie !- ryczy chłop- Każ tyn dioboł mie tu znod!?
zlituj Boże sie kochany, wiym żech dzisio je naprany,
ale łoszczyndź życi, prosza, a już nigdy Cie niy zgorsza
i gorzołki się niy chyca. Jutro byda siyk pszynica,
a pojutrze ciepoł gnoj, yno łoszcyndź Boże mój!
Wtedy cofnył się tyn dioboł, a Watoła lecioł do dom.
I tak wartko du dom gnoł choćby skrzidła jaki mioł.
Flot wykrzyźbioł, rzykoł fest. Teroz chłop porządny jest!
Starzi ludzie powiadajom- Czasym diobły się przidajom.
Komentarze
Prześlij komentarz